|
سه شنبه, 29 آبان 1386 00:33 |
|
تعداد بازدید :6933 |
|
انسان به عنوان اشرف مخلوقات در دایره هستی دائما به خود می بالد و می نازد، به حسن و جمال، به ثروت، به فرزند، به حسن سلیقه و علم و......... اما روی سخن با توست، با من و با همه است؛ همان من و ما وتویی که یکی از شاهکارهای خلقت به حساب می آئیم. شاهکاری که از جنس گل است و بی ارزش. اگر روح در کالبد من و ما و تو نبود، چه فرقی مابین ما و دیگرمخلوقات خداوند بود؛ خداوندی که نقشی زیبا زد و نسیم جان بخش روح خویش را در ما دمید. او گنجی مخفی بود، ما را آفرید تا شناخته شود، تا همواره تو را در کنار و حریم منزل خود بیابد و تا هر لحظه که عاشقانه او را بخواهی بیابی. او به تو به ما وبه همه نزدیک است؛ آنچه در وجودت مستور است را آشکارا می داند .
مولانا در مثنوی معنوی می فرماید: روزی هاروت و ماروت دو فرشته الهی که مقرب درگاه خداوند بودند، به خداوند عرض کردند که اگر به حکومت زمین رسند دادبگسترند و چون بنی آدم به گناه آلوده نشوند. خداوند به آنان فرمود: شهوتی که به بنی آدم داده ام اگر در شما نهم خویشتن نگه نتوانید داشت. آن دو گفتند: خیر، ما هرگز عاصی نشویم. اگر بر فرض محال عصیان نمودیم، کیفرمان ده. پس خداوند بدانان شهوت داد و به سوی زمینشان فرستاد. وقتی به زمین رسیدند، زنی زیبا دیدند و از او کام طلب کردند. زن گفت: تقاضای شما را در صورتی می پذیرم که به یکی از این سه کاراقدام کنید: شرب خمر ،کشتن یک بی گناه و بالأخره سجده بر بت، آن دو پیش خود گفتند که شرب خمر از دو کار دیگر ساده تر است، پس باده نوشیدند، عقلشان به زوال رفت و دو جرم دیگر را مرتکب شدند. سپس آن زن گفت: اسم اعظم الهی را نیز به من یاد دهید ،یاد دادند و او با خواندن آن به آسمان رفت و تسلیم آنان نشد .....هاروت و ماروت را خداوند کیفر داد؛ زیرا آن دو کیفر دنیائی را بر کیفر اخروی ترجیح دادند ص203 حال در این دنیائی که پر از فساد تباهی است، به راحتی می توان مثل هاروت و ماروت شد و یا مثل آن زن بدکاره، بنده مقرب درگاه خداوند گشت. انسانهای عارف و صوفی توانسته اند از تمام لذایذ دنیا، از تمام دیدنیها و شنیدنی ها خود را محروم نمایند. از اجتماع بریده، در غارها و.......مسکن گزیده و شب وروز در تاریکی مانده و با اشکهای چشم، خود رابه معبود خویش نزدیک نمایند. آیا براستی تا کی می توان خود را محروم ساخت؟ آیا انسان کسی نیست که حتی با داشتن تمام نعمتها و لذایذ دنیوی بتواند نفس خود را از آنچه لايق اونيست حفظ نماید؛ یعنی کف نفس داشته و خود را از لذایذ زودگذر محروم نماید؟ براستی انسان کسی است كه بتواند با داشتن تمام نعمتها، آن را در راه درست صرف نماید و از تمام آلاءو نعم الهی بهرمند شده در انتهای عمر در منتهای کمال، فارغ از تمام هستی نزد محبوب خود پرواز نماید. برگ در انتهای زوال می افتد و میوه در انتهای کمال. بنگر که چگونه می افتی چون برگی زرد و یا سیبی سرخ؟ مقصد از نفس :اگر کارکرد روح وقلب که دو عطیه الهی هستند درست باشد؛ نفس، نفس الهی می گردد. اگر این کارکرد درست نباشد؛ نفس، نفس اماره می گردد.مقصد از کارکرد، کارکرد فیزیکی نیست؛ بلکه کارکرد معنوی عمل به احکام الهی .
|
