|
لحظه ای بایست! دنیا به کجا می رود ؟ این همه انسان به کدام سمت و به سوی کدامین هدف در حال دویدن هستند؟و... آیا تا حال با خود اندیشیده ای که آنچه امروزه مردم می پرستند، نجات دهنده ی آنهاست یا نه؟ آیا این همه جنگ و ستیز نهایتاً اتحاد و دوستی را به ما می دهد؟ آیا کودکان و نوجوانان امروز ما آینده درخشانی را به دفتر تاریخ هدیه می دهند؟ و آیا های دیگر که هر کدام جواب هایی دارند که فقط به اندیشه و عمل نیازمند است.
شاید دنیایی که می خواهم برایت بازگو کنم، دنیايی خیالی به نظربیاید؛ ولی بعضی از خیالها به وقوع می پیوندند، فقط کافی است قدری به خود آییم. همه ي ما شعار می دهیم که کودکان ما آینده سازان فردا هستند و این جهان بزرگ را با همه ی خرابیهای فعلی می خواهیم که تقدیمشان کنیم، تا شاید آنها کارهایی که ما نکرده ایم را انجام دهند؛ با وجود اینکه آنها با حرفهایی چون بمب، جنگ،ویرانی و مرگ پرورش یافته اند و در گهواره ی تلافی ها وحسادت ها بزرگ شده اند؛ پس چطور این انتظار را از آنها داریم؟ما غافل از آنیم که تربیتی هم هست که به او گذشت،مهربانی،سخاوت و فدا شدن در راه عشق به خدا را بیاموزد. آری این تربیت است که فرزند ما را که عزیزترین ماست از گرداب آلودگی ها نجات می بخشد.این گردابِ مشکلات، همه وهمه از عدم تربیت است. چرا رسانه ها انسان را طوری تصویرمی کنند که او را از مقام والایی که خداوند به او عطا کرده محروم مانده، آیا این مقام اشرف مخلوقات است که خود را بازیچه ی هر فکر و هر اندیشه ای بکند و خود را به جهانیان نمایش دهد؟ تک تک ما به مربی دلسوزی محتاجیم که ما را در راه بهترین ها هدایت کند. به همین علت است که وقتی ما پا به این دنیا می گذاریم، خداوند روح و جسم ما را در دستان گرم پدر ودر آغوش آرامش بخش مادر به امانت می گذارد. پدر و مادر با از خود گذشتگی تمام، ما را در میان این آلودگی ها پرورش می دهند؛ تا پاک و مطهر به ستایش پروردگار بپردازیم، مانندنیلوفر آبی که در کمال زیبایی وطهارت در میان مرداب به وجود می آیدو خدا را به خاطر به وجود آمدنش می ستاید. ولی دوست من، دنیای بزرگ ما دستخوش تغییرات وتحولات بزرگی است. این دنیا در هر زمان مبتلا به دردی است که درمان خودش را دارد و فقط خالق اوست که می تواند درد او را بشناسد و بنا به آن درد نسخه ای را بپیچد و تقدیم مربیانی کند که روح خداوندی درآنها دمیده و تنها آرزویی که در سینه دارند، درمان هر یک از انسانهایی است که بر روی زمین زندگی می کنند و انسان بی خبر از آنکه درمان دردش آمده واو به گمان خود دارو را زهر می بیند،آیا خداوند کسی را که به خاطر حب خود خلق کرده به او زهر می بخشد؟ آری این پیامبرانند که بزرگترین هدایت کننده و مربی انسانها هستند و چیزی را که در دست دارند برای تمام عالمیان است و داروی تمام بلاهای روی زمین. انسان به عنوان بالاترین مخلوق خداوندکه روح خالقش در او دمیده شده نیاز به تربیتی دارد که این روح فارغ از امیال دنیوی را مصون دارد. خداوند که کمال تمام فضیلت ها است و هر چیزی را دارا است. پس روح ما آئینه ی تمام نمای این خوبیها است؛ فقط کافی است آنها را بشناسیم و آنها را در وجودمان تربیت نمائیم. هر انسانی می تواند با چنگ زدن به این خوبی ها مقام انسانیت را در قلب و روح خود که تنها جایگاهی است که خداوند در آن قرار دارد به دست آورد و در این زمان است که هم مردم از او راضی و هم خدای او از او راضی است، ودر اینجاست که خداوند به خود می گوید" تبارک الله احسن الخالقین" بله دوست من،آنچنان هم که تصور می کردی، جهانی که من از آن گفتم دست نیافتنی هم نیست؛ بلکه آن دنیایی بود که هر یک از ما با تمام وجود خواهان آن هستیم، فقط نمی دانیم که از کجا باید شروع کنیم و آن را پیدا نمائیم و غافل از آنیم که ظهور این دنیا در وجود نازنین هر یک از ما قرار گرفته شده تا بیابیم و این هدیه ی خداوندی را که از روی فضل وموهبت اوبر ما مبذول شده به دیگران نیز بشناسانیم، این شناخت و عمل همه ی ماست که جهان را بهشت برین می سازد.
|
