در خيابانم و به چهره ي انسانها مي نگرم. مي خندند ولي غمگينند. به ظاهر شادند و در باطن خسته. نقاب بر چهره دارند و دنبال نان هستند. قلبم فشرده است. اين آدمها چه مي خواهند؟ براي چه اين گونه سخت در تلاشند؟ براي بدست آوردن روزي؟ پس چرا در پايان اين چنين مغمومند و افسرده؟ گويي اميد از اين ديار رخت بر بسته است . شايد اميد لبخند كوچكي باشد بر لبان آدمي .

آيا دست نيافتني است يا ما آن را از خود دريغ مي كنيم؟

پاهاي ضعيفش به سختي سنگيني تنش را تحمل مي كرد

آرام آرام راه مي رفت، انگشتان پايش ديگر حس نداشت، ديگر حس نمي كرد كه جلوي كفشش باز است و به زمين و زمان مي خندد !!!

به آرامي نفس مي كشيد و هر نفس ديواري از بخار در جلوي صورتش به وجود مي آورد

دستانش را به جلوي دهانش مي آورد و ها مي كرد تا كمي از گرماي مانده در سينه اش را خرج انگشتاني كند كه از سرما كرخت شده اند.

نگاهي به زير پايش كرد برگهاي خيس پاييزي هم انگار ديگر با او همدردي نمي كردند و ديگر صداي خش خش آنها هم شنيده نمي شد،

سرش را بلند مي كند چراغ مغازه اي را مي بيند كه روشن است، شيشه هاي مغازه بخار كرده است. در را باز مي كند.

آقا واكسيه، آقا كفشاتون رو واكس بزنم،

صاحب مغازه كه دارد تلويزيون نگاه ميكند بدون اينكه حتي نگاهش كند مي گويد:

نه، نياي تو، مغازه را تازه تميز كردم؛ در رو هم ببند كه سوز مياد،

پسرك نااميد در را مي بندد، شيشه هاي مغازه هنوز بخار دارد، ولي انگار دارد به حال او گريه ميكند،

روزگاری در روستایی با تعدادی از دوستان هم سالم به کنار رودخانه ای رفتیم. جایی مناسب از آن را که کمی گود تر بود انتخاب کردیم و لباس هایمان را در آوردیم و از روی بلندی کنار گودال به درون آن شیرجه زدیم. من اندکی شنا می دانستم و  می توانستم خودم را روی آب نگهدارم. در این اثنا یکی از آن دوستان هم که هنوز در آب نیامده بود آماده شد و در گودال شیرجه رفت. لحظات اول اوضاع عادی به نظر می رسید؛ اما بعد از چند لحظه دیدم آن دوست دارد مرتب به زیر آب می رود و بیرون می آید. خیلی زود متوجه شدم که  دارد غرق می شود. کس دیگر در آب یا بیرون از آن نبود که بتواند به او کمکی کند. بناچار دل به دریا زدم و به قصد کمک به طرفش رفتم. به محض این که دستش بدنم را لمس کرد، با تمام قوا مرا گرفت و بـه زیـر آب فـرو برد تا خود ش بالا بیاید. زیر پنچه های او گیر کرده بودم و کم کم نفسم داشت تمام می شد. در ابتدا سعی کردم طاقت بیاورم، ولی بعد از لحظاتی وضعم وخیم شد و به شدت ترسیدم. با تمام نیرویی که داشتم دستهای او را کنار زدم و توانستم سرم را از داخل آب بیرون بیاورم و نفسم را تازه کنم. در این کش و واکش ها، به کنار گودال رسیده بودیم و با کمی هل دادن من و کشیدن بچه ها، توانستیم او را به کنار آب بياندازيم. دیگر رمقی نداشتم. روی زمین افتادم و او هم در کنار آب روی شن ها افتاد. حالا دیگر همه ی بچه ها متوجه ی قضایا شده بودند و به کمک شتافتند و او را به قسمت بالای گودال کشیدند و سرازیرش کردند و مقدار زیادی آب از داخل شکمش بیرون ریخت و بعد از دقایقی نفسش بالا آمد.

ایرانم، خاک خفته ات را می بویم و بر آن ارج می نهم. بر وجود نحیفت پای می نهم و قدم بر می دارم. به تو می اندیشم و به تمام روزهایی که سرافراز و سر بلند نفس می کشیدی و در پی هر دم و باز دم عالم و آدمیان را مسرور و شادمان می کردی. از کدام شهرت نام ببرم که خون عزیزانت درختان عشق و محبت آن را آبیاری نکرده باشد؟ کدام کوهت را بگویم که بزرگ مردان تاریخ بر آن گام ننهاده باشند؟ و کدامین دریا را ذکر کنم که موج های پر خروشش قدرت و قوت به خاکت نبخشیده باشد؟ جنگل هایت مظهر آزادگی و سربلندی مردمانت و صحراهایت نماد صفا و صمیمیت عزیزانت.