چشم هایم را می بندم و باز می کنم و در هر تکرار، آرزوها و واقعیت ها چون عروسی پیر در برابرم حجاب از روی صورت پس می زند.

چشمانم را می بندم. خانواده ای را می بینم که می خندند. مادر پدر را می بوسد و پدر فرزندان را در آغوش می فشرد. در آرامش در مورد مشکلات بچه ها صحبت می کنند و پدر و مادر سعی می کنند فرزندانشان را راهنمایی کنند. فرزند بزرگتر خانواده نیز دست فرزند کوچک تر را در دست گرفته و هر از گاهی با هم نگاهی پر مهر رد و بدل می کنند. چشمانم را باز می کنم و پدرم را می بینم که بر سر مادرم فریاد می زند و بشقاب غذا را به سمت دیوار پرتاب می کند. از طعم بد غذا می گوید و این که مادرم اصلاً به درد زندگی نمی خورد. بچه ها هراسان سر به زیر انداخته اند و حرکت نمی کنند مبادا سهمی از این خشونت نصیبشان شود. اما این کار سودی برایشان ندارد چون پدر آنقدر عصبانی است که بچه ها را با پس گردنی به اتاق می فرستد. پسر ها هم که از پدر آموخته اند که می توانند با اعمال قدرت به آنچه می خواهند برسند به خواهرشان دستور می دهند که در اتاق را برایشان باز کند و لگدی نصیبش می کنند. دخترک خسته از تمام خشونت ها گوشه ای می شیند و بی صدا اشک می ریزد.

به نظر شما بزرگترين مشكل انسانها چيست؟ آلودگي محيط زيست؟ بيماري ايدز؟ فقر شديد؟ اعتياد؟ فحشا؟ طلاق؟ شايد به نظر بيشتر مردم بزرگترين مشكل بي عدالتي باشد. اما به نظر من بزرگترين مشكل جنگ و دشمني است. تعجب مي كنيد؟ مي دانم كه بسياري از مردم جنگ را نتيجهء ظلم و بي عدالتي مي دانند و معتقدند كه اگر بي عدالتي از بين برود جنگ هم از ميان خواهد رفت. اما من فكر مي كنم صلح راه حل همهء مشكلات دنياست. صلح باعث خوشبختي و آسودگي است و جنگ باعث بدبختي و سختي.

 روزی از روز های پاییز بود خورشید مانند توپ طلایی وسط اسمان می درخشید نسیم ملایمی می وزید و از لابه لای شاخه های درختان گوشه ی خیابان گذر می کرد و گاهی تلنگری به برگ های زرد می زد و انها فرسوده و خسته از درخت جدا شده تا ابد روی زمین می خوابیدند.