زنده بودن شگفتي ست، در ميان مردمانى كه همه مرده اند در عين زندگانى.
آن هايى كه از ياد برده اند اصل زندگانى را، مردمانى كه به سادگى وزش باد و به تندى يك طوفان دل مى شكنند، مهم نيست برايشان كه چه مى كنند، معناى زندگيشان در اين است ...
چنان حريصانه براى دو متر جاى بهتر و دو ريال پول بيشتر ظلم مي كنند كه گويى محتاجند و چاره اى جز اين ندارند !!

چه خیال خامی بود. خام تر از آن که حدسش را می زدم. چه قدر خوشحال بودم که از آن دالان تنگ و تاریک راحت شده بودم و به دنیای بزرگ تری قدم گذاشته بودم. چه قدر شادمان بودم که می توانستم ببینم و بشنوم. چه قدر خرسند بودم که مادرم مرا در آغوش می کشید و پدرم بر گونه هایم بوسه ی زد. کم کم دنیا برایم شکل می گرفت و زندگی در آن مرا مجذوب خود می کرد، زندگی در جهانی که  از پیش، به حضور در آن وعده داده شده بودم؛ اما افسوس که خیالی بود خام.

بعضی وقت ها آدم در یک نقطه گیر می کند. شاید خودش هم بخواهد حرکت کند ولی آدم های اطرافش یا به قول جامعه شناس ها، جامعه به او اجازه حرکت نمی دهد. همین جامعه شناس ها می گویند که جامعه ایران در مرحله گذار قرار دارد. یعنی از سنت به سمت مدرنیته در حرکت است. در این مرحله گذار حالات مختلفی پیش می آید. بعضی آدم ها بخشی از وجودشان یا بهتر بگویم فکرشان سنتی و قسمت دیگرش مدرن است. حالا بستگی دارد، بعضی آدم ها بخش سنتیشان قوی است و برخی از آنها بخش مدرنشان. به این گروه کاری نداریم چون به قول معروف کاری به کار کسی ندارند. گروه مد نظر ما گروهی است که فکر می کنند مدرن هستند ولی هنوز رفتار سنتیشان را ادامه می دهند. گروهی هستند که ادعای روشن فکر بودن دارند و همه ی افراد را وادار می کنند که فکر کنند که آری، من روشن فکر هستم و خودشان را به عنوان یک شخصیت روشن فکر معرفی می کنند.

در نقطه ای دور از شهر، آن جا که روزهایش خالی از هیاهوی پلیدِ شهری است و شب هایش آکنده از ستاره هایی که در آسمان شبِ هیچ شهری وجود ندارد، "آبندون"ی (آبگیری) قرار دارد. آن آبندون آن چنان ثابت و استوار بر جای خویش آرمیده است که گویی خودش خواسته که به دور از تلاطم های دریاها باشد و گویی خود با عزم و اراده ی راسخ خود، این مکان را برای با تنهاییِ خود تنها بودن برگزیده است.