زندگی ما، به هر گوشه اش که نظر می افکنیم، سرشار از تناقضات و ابهامات است. از تناقضات شروع کنیم.

دههء فجر را به تازگی پشت سر گذاشته ایم. 29 سال از پیروزی انقلاب می گذرد. باز هم در راه پیمایی ها  مرگ براين و آن را می شنویم. هنوز هم در شعارهایمان نفرت موج می زند و کلمات ناخوشایند به گوش می رسد. از سوی دیگر پیامبر گرامی اسلام را پیامبر صلح و عشق و رحمت می خوانیم و از دوستی با تمام اهل عالم سخن می گوییم و به سعدی افتخار می کنیم که فرموده: "بنی آدم اعضای یکدیگرند که در آفرینش ز یک گوهرند" یا فرموده: "عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست".

امروز برنامهء خانواده در شبکهء یک برنامه ای در مورد کشور تاجیکستان داشت و به وجود مجسمهء امیر اسماعیل سامانی در آن کشور افتخار می کرد. (یادم می آید اول انقلاب را که مجسمه های همین پادشاه را در پارک شهر ما از بین بردند.) همین شبکه در مورد 2500 سال ستمگری شاهان، بدون ذکر هیچ استثنایی، بارها و بارها، مخصوصاً در دههء فجر سخن گفته است.

در بسیار ی از کشورهای جهان من جمله آمریکا و ایران که از یک دیدگاه تاسف آمیز، مخالف بلکه معاند یکدیگرند، انتخابات ملی در جریان است؛ و در بسیار ی از کشورهای دیگر جهان نیز در همین روزها و ماه ها، این فعالیت با بوق و کرنا، در حال اجرا است و یا به زودی به اجرا در خواهد آمد. به عبارت دیگر بازار انتخابات گرم است و بسیاری از نفوس به این پدیده، سرگرم. من هم به عنوان یک شهروند ایرانی که علاقه ی خاصی به امر انتخابات دارم مایلم بعضی دیدگاه های خود را در این باره بیان کنم؛ دیدگاه هائی که البته شایسته است دیگر هموطنان و یا غیر آنان، بیایند و آزادانه آن ها را نقد و بررسی کنند تا به تدریج درک و فهم عمومی از این فرایند مهم اجتماعی افزون شود و اوضاع و احوال انسانی بهبود یابد. شخصاً به این حقیقت سخت پای بندم؛ زیرا معتقدم وقتی اندیشه ها در فضائی آزاد و دوستانه به هم برخورد نمایند، پرتو نور حقیقت تابان می شود.

در هفته ای پر از بی ثباتی مالی و پولی، ما از ورای سرفصل های روزنامه ها به جهانی می نگریم که به نحو غیر منتظره ای سعادت مند و صلح آمیز است.

چنین به نظر می رسد که سیاستمداران تمایل به خطر کردن دارند؛ بدین معنی که به عنوان یک تدبیر یا حیله، جورج بوش افزایش نیروهای نظامی خود در عراق را چنین توجیه کرد که در غیر این صورت، جهان« مکانی خطرناک تر» خواهد بود؛ و گوردون براون نخست وزیر انگستان نیز اظهار داشت امسال برای کشورش، « سالی مخاطره آمیز تر» خواهد بود؛ و ولادیمیر پوتین خطاب به اجلاس ناتو بیان نمود که به سبب عمل کرد دولت جورج بـوش، دنیا « پر خطر تر» شده است.

احساس خطری قریب الوقوع منحصر به سیاسیون نیست. چنین می نماید که حالات و نگرشهای عمومی نیز بد بینانه تر و درون گرا تر شده است. در صد آمریکائی هائی که معتقدند کشورشان باید نقشی فعال در امور عالم داشته باشد(%42) از دهه ی 1990، به پائین ترین حدّ خود رسیده است.  حمایت از تجارت بین المللی و شرکتهای چند ملیتی در حال افول است. مخالفت با مهاجرت رو به فزونی است. در اغلب کشورها اقلیت های بزرگ براین باورند که جهانی شدن با منافع آنها منافات دارد. گرچه احساس تهدید – از تغییرات جوی گرفته تا رکود اقتصادی - بر حسب زمان و مکان متفاوت است؛ اما وضعیت کلی قدری نومید کننده است؛ و گرایشها به این سمت و سو است که جهان بیرونی منشاء و سرچشمه ی مشکلات به نظر آید.

هموطن عزيزم،امروز مي خواهم قدري از آنچه در دلم مي گذرد براي شما بگويم ومنظورم تنها بازگوكردن مطالب براي كسي است كه مي دانم گوش شنوا دارد.

من هم مثل شما و ساير هموطنان، عاشق ايران زمين هستم و از طرف ديگر به اندازه ي كافي عواقب زندگي در يك حكومت مذهبي را تجربه كرده ام؛ ولي اين دليل بر آن نمي شود كه چشم خود را بر روي بسياري از واقعيت هاي تاريخي ببندم و با يك لجبازي كودكانه منكر بسياري از مسايلي شوم كه به واقع در كشورم و براي ملتم اتفاق افتاده است؛ يعني درست همان كاري كه بسياري از هموطنان ايراني چه در داخل و چه در خارج از كشور به آن مشغول شده اند.