اتوبوس نالان درامتدادجاده به پيش مي رفت. نزديكي هاي درياچه ي نمك، واقع درشمال شهرستان قم ، درحركت بوديم. آب باران هاي اخير، سطح درياچه راكه معمولاً نمك زاري سپيدرنگ مي نمود، پوشانيده وبه آن منظره اي زيبابخشيده بود. چشمانم برتلؤلؤآب درياچه لغزيدوآن سوتر، به كوه هاوتپه هاي رنگارنگ متوجه شد. چه رنگ هاي متنوع ومتفاوتي ديدم! به راستي تپه هاي عجيب اين منطقه چقدررنگارنگند؛ جائي سرخ، جائي سياه، جائي قهوه اي وجائي خاكستري. چشم انداززيبائي بود. درآن سوتر، دروراي كوه هاي خپله، منظره ي عجيب ديگري ديدم. دردوردست ها، يك مخروط سپيدرنگ ازدرون اقيانوسي سياهي سربرون آورده وتابلنداي آسمان آبي قدكشيده بود. مخروط سپيدگون راشناختم. قله ي  افراشته ي دماوندبلندبودكه ازآن فاصله ي دور، ديده مي شد؛ اما سياهي قيرگون رانشناختم؛ چون سابقه اي ازآن درآنجانديده ونشنيده بودم. به فكرفرورفتم. آن چشم انداززيباي درياچه درآن تابش آفتاب پسين ودراطرفش، آن كوه هاي رنگين، سپس آن سياهي ممتدغول پيكروبعد، آن قله ي سپيدفام سربلندودروراي همه ي آن ها، آن آسمان آبي شفاف، كه درتلؤلؤخورشيدپسين، كم رنگ مي نمود. آري كم كم فهميدم آن همه سياهي، ناشي ازآلودگي مدينه ي طهران بودكه ازفرط شدت وغلظت، دروزش نسيم ملايم، امتداديافته وتاراستاي چشم اندازمن، كه درخشش درياچه نمك رابه سپيدپوش دماوندوصل مي كرد، واقع گشته بود. سه نمودزيباي طبيعت بكر، يك نمودمنحوس مدنيت كوررااحاطه كرده بود؛ گرچه چنين هم مي نمودكه سياهي ضخيم وممتدآلودگي ارض طا، حتي دماوندبي همتارا فراگرفته بود.