|
این جمله یا بهتر بگویم این سؤال، اولین چیزی است که پس از مشاهده یک مشکل در سطح شهر به زبان می آوریم. بعضی وقتها هم، کل دستگاه دولت را یکجا مورد مؤاخذه قرار می دهیم که" اینا هیچ کارشون رو حساب و کتاب نیست."و بعد اطرافیان را مهمان غرغر هایمان می کنیم. اما به راستی چه کسی مسئول است؟
در یک جلسه نیمه رسمی با حضور تعدادی از اساتید دانشگاه و مسئولان شهرداری و نمایندگانی از یک سازمان غیر دولتی در زمینه مسائل زیست محیطی ، پس از مدتی بحث پیرامون مشکلات موجود در خیابان ها، تمام تیر ها به طرف شهرداری پرتاب شدو همه خرسند از اینکه مسئول را پیدا کرده اند؛ منتظر جواب نشستند. معاونت محترم ترافیک با آرامش سخنان خود را این چنین آغاز کردند. در سال 1986 در ایالت نیوجرسی دختر بچه ای در حین عبور از عرض خیابان کشته شد. مادر این دختر پیگیری ها و شکایت های فراوان کرد؛ اما نهایتاً خودش دست به کار شد وNGO )سازمان غیر دولتی( " مادران مخالف سرعت" را تأسیس کرد. این سازمان اکنون فعال و دارای بیش از یک میلیون عضو در سراسر جهان می باشد. ایشان در ادامه صحبتهایشان افزودند : مردم فکر می کنند که مسئول ترافیک یک شهر فردی است که یک جعبه مارگیری دارد که راه حل تمامی مشکلات در آن جعبه است؛ یا فکر می کنند دولت مردان، سوپرمن هایی هستند که می توانند با یک قدرت خارق العاده از پس هر کاری برآیند. اما واقعیت چیز دیگری است و نتیجه مطلوب زمانی حاصل می شود که فرهنگ رعایت قوانین در بین مردم رسوخ کند و هرکس خودش را مسئول بداند. چون همکاری ایشان را با آن سازمان غیر دولتی دیده بودم می دانستم که حرفشان را از روی رفع تکلیف و یا اتهام نمی زنند؛ بلکه به این موضوع اعتقاد قلبی دارند. به راستی اگر من به عنوان شهروندی مسئول که نگران اوضاع شهر خودم هستم به قوانین احترام بگذارم و سعی کنم که روند اصلاح مشکلات شهر را از خودم شروع کنم چه کارها که نمی توانم بکنم. مگر نیروی من از مادری داغ دیده کمتر است و یا مشکلات ما در مقایسه با مردم آن کشورها(!) خیلی بزرگتر. مطمئناً هیچ کدام از این دو حالت نيست. فقط باید یاد بگیریم که زمانی که با یک مشکل روبرو می شویم قبل از اینکه به دنبال پیدا کردن مسئول این وضع یا غر زدن بیافتیم با خود فکر کنیم : آیا برای حل این مشکل کاری از دست من بر می آید؟ آیا می توانم پیشنهادی کارساز در زمینه این مشکل به مسئولین بدهم؟ آیا حاضر هستم برای یافتن راه حل از دیگران هم نظر بخواهم و آنها را با خود همراه کنم؟ آیا من در به وجود آمدن این مشکل نقشی نداشتم؟ نشستن و انتظار کشیدن برای این که دستی از غیب بیاید و یک شبه شهر یا کشورمان را از شر تمامی مشکلات موجوده خلاص کند، کاری عاقلانه نیست.معضلات نه از طریق اعتراض و راهپیمایی های مکرر حل می شود و نه از طریق کم کردن اعتماد مردم به دولت( کاری که شاید ما در بحثهای عادی روزانه مان زیاد به آن مشغول هستیم) . نه با دل سپردن به قدرت دولتهای بزرگ جهان تغییرات مطلوب صورت می گیرد و نه با فعالیت های زیرزمینی . بلکه اصلاح عالم از اعمال شایسته و پاک و اخلاق پسندیده من رخ می دهد. منی که اگر بخواهم می توانم هر کاری انجام دهم. باور کنید! مگر هلن کلر ، ادیسون، گاندی ، طاهره قره العین و شیرین عبادی چه کردند که ما نتوانیم. کافیست اراده کنیم و خودمان را از بند "نمی توانم و نمی شود" خلاص کنیم. چشم ایران به حرکت من و تو دوخته شده. نگذاریم که دیر شود.
|
.gif)
