بنا بر آمار سازمان جهانی بهداشت هم اکنون بيش از ۶۰۰ ميليون نفر از ساکنان جهان به علل مختلف جسمی، روانی و اجتماعی دچار ناتوانی و معلوليت هستند که ۸۰ درصد اين افراد در کشورهای جهان سوم زندگی کرده و يک سوم آنان را کودکان تشکيل می دهند. آمارها نشان می دهد که از هر ۱۰ کودکی که در جهان متولد می شود يکی معلول به دنيا می آيد و يا بعد به دليل يک اتفاق، معلول می شود.
آمار منتشره سازمان ملل نشان می دهد که در حدود ده درصد از جوانان دنيا يعنی ۲۰۰ ميليون نفر، دارای معلوليت در شش گروه جسمی، حرکتی، ذهنی، بينايی، شنوايی- گفتاری و روانی هستند.
با اين حال مهمترين درگيری جوانان معلول در جامعه ، فرهنگ سازی در حوزه معلوليت است.
وحيد نابيناست و سالهاست می نويسد. حميد از اختصاصی کردن برنامه ها برای معلولان زياد خوشحال نيست.
"اختصاصی کردن برنامه های معلولان نتيجه مثبتی دربر نداشته. اصولا معلولان را نبايد از جامعه جدا دانست، بلکه آنها را بايد در جريان پرشتاب جامعه شرکت داد، نه اينکه جدا از جامعه فرض کرد."
فرداد، دوستش می گويد: "به نظر من ناتوانان واقعی کسانی هستند که از دريچه تنگ نگاهشان تنها بخش ناتوان فرد معلول را می نگرند و از درک بخش زيادی از تواناييهای يک معلول عاجزند." او جمله اش را اينگونه به پايان می برد: "با بال شکسته پريدن هنرماست."
يک ربع مانده به ساعت ۷ بعدازظهر يک روز پاييزی، مهمان ايمان در کلاسی در طبقه دوم موسسه موسيقی آهنگ هستيم.
عصايش را می گذارد و سازش را برمی دارد. از قبل گفته بود "من حرفی ندارم اجازه بدهيد ويولن همه چيز را برای شما خواهد گفت." اين بود که گفتگوی ما و ايمان ۱۵ دقيقه بيشتر طول نکشيد.
جوانترين مدرس موسيقی موسسه، نابيناست. اما مادرش معلم بازنشسته ای است که از همان کودکی ساز را تبديل به چشمان جديد پسرک کوچکش کرد.
ايمان از يک خانواده متوسط شهری است. نه تنها طرد نشده بلکه پذيرفته و شناسايی شده.
اما همين نمونه در شهرستانها و روستاها و مناطق محروم به حاصل ضرب دردناکی از معلوليت و نا آگاهی و محروميت تبديل می شود که نه تنها در آنجا سازی کوک نمی شود بلکه به داستان های افسانه ای و مردم گريز آن نيز دامن می زند.
چنانچه زمينه مساعد فراهم شود، جوانان معلول ايرانی می توانند با بروز توانمندی های ارزشمند خود، سهم ارزنده ای را در پيشرفت جامعه ايفا نمايند.
در حال حاضر، بخش گسترده ای از توانمندی های جوانان معلول در زير گرد وغبار کم توجهی و کمبود امکانات خاک می خورد و آنان رنج های زيادی برای فائق آمدن به مشکلات روزمره خود متحمل می شوند.
مهدی ناصری، شاعر جوانی که از يک ضايعه نخاعی رنج می برد، در وبلاگ خود به نام "خاطرات من و ويلچرم" درخصوص رنج های زندگی اش چنين درد و دل ميکند:
"نمی دانم تا حالا منت کشی کردين يا نه. اگر پول پرستار خصوصی دارين که خوش به حالتون. اگر برادر و خواهر يا دوست خيلی با مرامی دارين بازم خوش به حالتون. اگر تا حالا کسانی که باهاشون خيلی شرم داريد کارهای تميز کردن دفع ادرار و مدفوع را انجام نداده اين دفعه خيلی خوش بحالتون....
اگر تا حالا زنگ زدين به کسی برای کمک کردن يا انجام کارهای شخصی و مامان يا خواهر يا زنش به دروغ بهت نگفتن : "والا همين الان رفت بيرون" و يه جوری دست به سرت کرد بدون که آخرش (دست بسر) می کنه. اگر مامانتون هنوز از دستتون خسته نشده بدون اونم يه روز خسته ميشه.
وقتی نوجوان بودم هميشه شعر عقاب پرويز ناتل خانلری را می خواندم. اگه خونده باشين می دونيد چی می گم. يا می گفتيم: يا رب تو چنان کن که پريشان نشوم محتاج به بيگانه و خويشان نشوم. يا از احمد شاملو که ميگه : بگذار آفتاب هم بر ما نتابد اگر بر ماش منّتی ست. خلاصه حالا فهميديم که همش کشک بود. و روزگار آئينه را محتاج خاکستر می کند."
با اين حال اين شاعر جوان اميد را از دست نداده و به زيبايی و با اميد می سرايد:
من شايد بدون عشقی،
مجنونم.
ولی درد را بخوبی می شناسم
و در حواشی آن
به آرامش رسيده ام
و شعر گفته ام
اين مقاله را که در سايت خبری ما منتشر شده بخوانيد