به ياد دارم هنگامي كه سالهاي اواخر كودكي را سپري مي نمودم خواهرم از وقت و زمان بسيار صحبت مي كرد. ايشان انسان كاملأفوق العاده اي بود از اينكه به همة كارها و امورش  مي رسيد واقعأ مسرور مي شدم.  دوست داشتم كه هميشه با او باشم. اومي گفت: عزيزم وقت  مانند طلاست؛  بسيار گرانبهاست و... و من هم كه گوشهايم از اين حرفها حسابي پر شده بود سعي مي كردم وقت را گرامي بدارم و اهميت دهم.  خلاصه بگذريم تا اينكه پا به دوران زيباي نوجواني گذاشتم و كمي كارها پيچيده تر شد و درسها سنگين تر.  به خود گفتم بايد كاري كنم تا بتوانم به امورم برسم.  به ياد صحبتهاي خواهرم افتادم. با خود انديشيدم كه طلا را مي توان خريد وفروخت و حتي تعويض كرد؛  خلاصه هم مي توان به دست آورد و هم به ازاي وجهي آن را از دست داد... اما وقت و زمان مطلبي به غير از طلا و يا هر چيز قيمتي مادي ديگري بود. شايد به اين خاطر وقت را با طلا مي سنجيدند كه مي خواستند بگويند كه آن نيز به مانند اين،  داراي ارزشي بالاست. با ورود به دوران جواني كم كم مفهوم وقت و زمان با روح و جانم عجين شده بود. حالا ديگر با توجه به سخنان بزرگان در مورد وقت و زمان، اهميت اين موضوع بيشتر برايم روشن گشته بود.