از دماغ فیل افتادن، یکی از مثل هایی است که برایم جالب و البته مسخره بود. هنگامی که داستانی که از آن نشأت گرفته است را شنیدم برایم خنده دار تر شد. شاید شنیدنش برای شما هم جالب باشد که این مثل را به کشتی نوح پیامبر نسبت داده اند.

به صدا می مانست 

آذرخشی شاید 

                 لحظه پاک امید. 

که پس از غرش کوتاه و عظیم

                                        دیگرش هیچ نبود

یکدفعه متوجه شدم صدائی ندا می دهد که دو روز به پایان عمرت مانده. ترس از مرگ، تمام وجودم را فرا گرفت. تازه فهمیدم که هیچ زندگی نکرده ام. پریشان، عصبانی و آشفته شدم. نزد خدا رفتم تا از او طلب روزهای بیشتری کنم. داد زدم و درشت حرف زدم. خداوند سکوت کرد. آسمان و زمین را به هم ریختم. جیغ زدم. جارو جنجال به راه انداختم. باز خداوند سکوت کرد. کفر گفتم و نماز و دعا ومناجات را کنار گذاشتم. خداوند سکوت کرد. دلم گرفت و گریه و التماس کردم. خداوند سکوت را شکست گفت:

داری بیش نبودم. نه تنها سودی به اطرافیان نمی رساندم؛ بلکه مکانی را پر کرده بودم که شاید می توانست محل اشیایی باشد که رزق وجودشان عالم را روزی می داد . امیّد وطیدم چنان بود که قالیباف مرا به جمال نقشی زینت دهد، تا بلکه فرش وجودم به الیاف هستی زندگی یابد . طی این سبیل مستلزم آن بود که بی هیچ لرزشی تسلیم چنگ قالیباف می گشتم؛ تا مرا به الگوی مورد رضای خود درآورد .