| خشونت علیه زنان |
|
| مقالات شما | ||
| چهارشنبه, 10 آبان 1385 20:29 | ||
| تعداد بازدید :7399 | ||
|
اگر تا کنون لگد خورده اید، شما را هل داده اند یا با خشونت تهدید شده اید.اگر حس کرده اید که انتخاب در باره چگونگی گذراندن حقوقتتان و اینکه کجا بروید و یا چه بپوشید ندارید.اگر بدون اینکه کاری انجام داده باشید بدون دلیل به انجام آن متهم شده اید.اگر برای کارهای هر روزتان باید از همسرتان اجازه بگیرید.اگر درباره خود احساس بدی دارید چون همسرتان به شما اهانت می کند، دشنام می دهد و شما را تحقیر می کند.اگر رابطه تان با همسر و دوستانتان محدود شده است زیرا همسرتان چنین خواسته است.اگر به دلیل ترس از خشم همسرتان تصمیم های او را می پذیرید.اگر از جانب او متهم به بی وفایی می شوید.اگر رفتارتان را عوض می کنید تا او را عصبانی نکنید. اگر تاکنون به موارد بالا در زندگی مشترکتان روبه رو شده اید، بدانید شما هم دچار خشونت خانگی هستيد. نکات بالا یکی از نشانه های خشونت خانگی است. خشونت درمحیط های خانوادگی نیز اساسا یک قلمرو مردانه است. می توانیم خشونت خانوادگی را تجاوز فیزیکی که توسط یک عضو خانواده علیه عضو یا اعضای دیگر صورت می گیرد، تعریف کنیم. مطالعات نشان می دهد که هدفهای اصلی تجاوز فیزیکی نیز کودکان، به ویژه کودکان خردسال زیر سن شش سال هستند. دومین نوع خشونت معمول درخانواده، خشونت توسط شوهران علیه زنان است. در واقع، خانه خطرناکترین مکان در جامعه امروزی است. از لحاظ آماری، یک فرد در هر سنی ویا از هرجنسی به مراتب بیشتر احتمال دارد که در خانواده در معرض حمله فیزیکی واقع گردد تا در خیابان به هنگام شب. خشونت خانگی می تواند برای همه زنان در هر سن، نژاد و طبقه اجتماعی حتی در بین افراد تحصیل کرده رخ دهد. اگرچه هیچ قربانی و یا خشونت خانگیِ کاملاً مشابهي وجود ندارد ولی بسياري ازخشونت ها مشخصه های مشابه دارند. در همه موارد، شخص سوء استفاده کننده هدفش کنترل و اعمال قدرت بر روی طرف مقابلش است. بنا به گزارش سازمان بهزيستی ايران در سال ۱۳۸۴، ظرف شش ماه، هشت هزار مورد خشونت خانگی عليه زنان گزارش شده است، يعنی به‌طور متوسط روزانه حدود ۴۴ مورد خشونت به‌اطلاع مسئولان می‌رسد، درحالی که بسياری از موارد ديگر ممکن است هيچ وقت به نهادهای رسمی گزارش نشود. همچنين بيش از ۶۰ درصد زنان ايرانی، دستکم يکبار در زندگی خود، قربانی خشونت خانگی بوده‌اند. محمود قاضی طباطبايی، مجری طرح ملی پژوهش درباره خشونت علیه زنان ، برای توصيف ابعاد خشونت خانگی عليه زنان در ايران، انواع مختلف آن را در هشت گروه تقسيم بندی کرده است : خشونت‌های زبانی، روانی، فيزيکی، حقوقی، جنسی، اقتصادی، فکری و آموزشی و مخاطرات. که خشونت فیزیکی یا همان خشونت جسمانی، شایع ترین نوع خشونت خانگی به شمار می رود. عامل اصلی خشونت عليه زنان را می توان در تبعيضی يافت که مانع از برابری زن با مرد در همه سطوح زندگی می شود. خشونت هم در تبعيض ريشه دارد و هم به آن دامن می زند. طبق آمارهای بدست آمده، خشونت خانگی رابطه مستقیمی با میزان درآمد هرفرد دارد، در طبقه فرودست و فقيرجامعه، خشونت خانگی بيشتر گزارش می‌شود؛ هرچند اين مساله، وجود خشونت در خانواده‌های مرفه را نفی نمی کند. چون منبع مالی یکی از کمبودهاست و مرد خانواده با اعمال خشونت به نوعی می خواهد این کمبودها را جبران کند. خشونت خانگی رابطه مستقیمی با میزان تحصیل و شاغل بودن زنان دارد، مطالعات انجام شده درايران هم اين موضوع را ثابت می‌کند که زنان شاغل و تحصيلکرده به نسبت، کمتر قربانی خشونت‌های خانوادگی می‌شوند.تحلیل گران پرخشونت ترین دوره ها را تقسیم بندي کرده اند که پر خشونت ترین دوره ها برای زنان ایران به شرح ذیل است: ۱- يک سال اول ازدواج ۲- دوران تنگناهای مالی ۳- پس از تولد فرزندان ۴- حداقل يکبار در ماه ۵- دوران ميانسالی ۶- دوران بارداری. معمولا هرگاه که خشونت صورت می گیرد شدیدتر از دفعه قبل است و فاصله بین خشونتها کوتاهتر می شود. شکستن این دور به تنهایی و بدون کمک بسیار سخت است. خشونت میان زن وشوهر نیز، اگر با صراحت کمتر، درجامعه تایید می شود. در محل کار و محیط های عمومی دیگر، قاعده کلی این است که هیچ کس نمی تواند دیگری را بزند؛ هر چند هم که رفتار او قابل ایراد یا تحریک آمیز باشد. در درون خانواده چنین نیست. بسیاری از مطالعات تحقیقاتی نشان داده است که نسبت قابل توجهی از زنان و شوهرها معتقدند که در بعضی شرایط یکی ار آنها حق دارد دیگری را بزند.اما،خشونت در درون خانواده نیز بازتاب الگوهای کلی تر رفتار خشن است. بسیاری از شوهرانی که زنان و کودکانشان را از نظر فیزیکی مورد تعرض قرار می دهند، در زمینه های دیگر سابقه خشونت دارند. مطالعه ای توسط جفری فاگان و همکاران پژوهشگرش(1983) در مورد یک نمونه سرتاسری از زنان کتک خورده نشان داد که بیش از نیمی از شوهرانشان با دیگران نیز مانند همسرانشان رفتاری خشن داشته اند. خانه غالبا به عنوان پناهگاه امنیت و خوشبختی تصور می شود؛ اما خشونت خانگی بخشی از تجربه بسیاری از زنان است. خشونت خانگی بلای اجتماعی جدیدی نیست.گزارش ها حکایت از آن دارند که قتل‌های خانوادگی، شديدترين نوع خشونت خانگی است. فقر و اختلاف‌های مالی مهم‌ترين عامل قتل‌های خانگی محسوب می‌شود. طرفه اين که بيشتر قربانيان اين نوع خشونت، زنان هستند. اثرات خشونت می تواند برروی فرزندان تاثیر بگذارد و یا زنانی که مورد خشونت واقع شده اند به فکر انتقام بوده اند. طبق آمارهای بدست آمده 70 درصد زنان قربانی خشونت به فکر انتقام بوده، 9/63 درصد آنان آرزوی مرگ هسرانشان را در سر داشته اند.اما جامعه ای را تصور کنید که درآن زنان کانون ومرکز جامعه باشند. دراين جامعه والاترین ارزش ها عبارتند از پرورش وتربیت، روح افزایی، همدردی و شفقت، حساسیت، احساسات طبیعی و غریزی، نوآوری و ابتکار، کار همراه با مهرومحبت و کمک به دیگران. مهم ترین کنش ها و واکنش ها در این نظام همیاری و همکاری است و راه های دستیابی به هدف، همانند هدف، دارای اهمیت می باشند. پیروزی و موفقیت با میزان بهتر شدن وضعیت همگان سنجیده می شود. مظهر چنین جامعه ای دنیای طبیعی است، نه کنترل و فرمانروایی بر طبیعت. منابع: 1/ جامعه شناسی آنتونی گیدنز 2/ سایت هاي: www.bbc.com 3/ مجله پیام بهایی شماره 293
Powered by !JoomlaComment 3.26
3.26 Copyright (C) 2008 Compojoom.com / Copyright (C) 2007 Alain Georgette / Copyright (C) 2006 Frantisek Hliva. All rights reserved." |