يأ س واميد - جوانيم

جوان امروز در برابر موجي از ناامني قرار دارد . از طرفي با مدعيان اخلاق و عدالت و صلح روبروست و از طرف ديگر با جنگهاي خانمان سوز، توطئه ها ، دروغ و دزدي و ظلم و اختلاف كه آن مدعيان به وجود آورده اند. فكر مي كند اگر او هم مثل بزرگترهايش از صلح بگويد و عدالت و انصاف، همانند آنان مارك مدعي دروغين مي خورد. با ديدن تعداد زيادي از چنين مدعياني از تمام صلح جويان متنفر مي شود و معتقد مي شود كه اين سرنوشت دنياست كه به دست خود نابود شود و ازادامه راه نااميد مي شود. يكي از دلايل بدبيني جوانان به ديانت بهايي اينست كه بهاييان را همانند مدعيان مذكور مي پندارند. اما بايد ديد آيا بهاييان تنها مدعي صلح و عدالت و اخلاقند و به خاطر نااميدي از دنياي واقعي به يك سري اميدهاي واهي چشم دوخته اند يا مسئله به گونه اي ديگر است.

بياييد ببينيم جوان بهايي چطور فكر مي كند. او نيز همانند ساير هم سن و سالانش با اوضاع وحشتناك بشر امروزي روبروست. اما از اين اوضاع نااميد نمي شود ، حتي وقايع دنياي امروز بر اميد و قوت قلب او مي افزايد. او مشكلات و بلايايي را كه بشر با آن روبروست، تحقق وعود الهي مي بيند. از نظر او دنيايي كه به نداي الهي گوش فرا نداده و حتي با آن به مقابله برخاسته است ، مطمئنأ دچار بلا و گرفتاري مي شود و اين بلاياي شدت خواهد يافت تا بشر سركش را به جاي خود بنشاند و او را نسبت به خدا، مهربان و خاضع سازد. چون خدا نيز مهربان است و از جنگ بيزار. او اميدوار است همانطور كه وعده حق در مورد ظهور عذاب در دنيا در حال واقع شدن است وعده صلح جهاني و وحدت عالم انساني نيز به وقوع مي پيوندد و ملكوت الهي كه تمام اديان به آن وعده داده اند بر زمين استقرار مي يابد . او طليعه اين روز موعود را در فعاليت هاي صلح طلبانه جهاني، هر چند هنوز خيلي با آمال او فاصله دارند ، مي بيند. از جمله اقدامات اخير در اين زمينه كنفرانس نمايندگان سازمان هاي غير دولتي ، كنفرانس سران ديني جهان و كنفرانس سران دولتها و ملتها در سال 2000 ميلادي است كه در آن همه تصميم گرفتند براي برقراري صلح در دنيا تلاش كنند. گر چه اين چنين اقداماتي قدرت برقراري صلح جهاني را ندارند ولي به او اميد مي دهند كه در راه رسيدن به اهدافش تزلزل به خود راه ندهد و فعاليت هاي خود را مبني بر استقرار صلح در جهان ادامه دهد. او در فعاليت هاي صلح طلبانه كه توسط جامعه بهايي يا سازمان هاي جهاني صلح طلب برنامه ريزي شده، شركت مي نمايد. مثل برنامه تعليم و تربيت اطفال و نوجوانان، توسعه اقتصادي و اجتماعي و امور مربوط به تساوي حقوق زن و مرد و گسترش عدالت اجتماعي، خدمات پزشكي و بهداشتي حتي كشاورزيو هنر ، نه فقط به نفع بهاييان بلكه براي همه مردم دنيا ... . او حتي تنها به ايجاد تفاهم و تعاضد بين افراد بشر راضي نيست و يك آرزوي مبهم و دست نايافتني را از ايجاد محبت و برادري بين مردم ندارد، هدفش بسيار بالاتر است. او مي داند كه براي برقراري صلح و وحدت بايد بنيان جهان تغير كند، دولتها با هم متحد شوند و دنيايي ايجاد شود كه با وجود تفاوت ملل آن ، چنان دموكراسي و آزادي وجود داشته باشد و هم چنان به نظرات و فرهنگ هم احترام بگذارند كه كسي خود را با بقيه بيگانه نداند. جايي كه ضمن قبول اختلاف منطقي فرهنگ ها و ساير شئون بشري به آن ها وحدت مي بخشد و اين اختلافات را همچون اختلاف گلهاي رنگارنگ در يك باغ مي بيند. در چنين دنيايي عقول و افكار به جاي اشتغال به اختراع سلاح هاي جنگي ، به يافتن راههايي براي پيشرفت بهداشت و ازدياد محصولات كشاورزي و به جاي توطئه كردن عليه ديگر انديشان به ترويج آنچه فكر و اخلاق و روح بشر را تقويت مي كند مي پردازد.

اين ها اهدافي است كه جوان بهايي در راه رسيدن به آن تلاش مي كند و وقت و استعداد و مال و حتي جان خود را نثار رسيدن به آن مي سازد.

افزودن جدید

نوشتن نظر

نام:

ایمیل:

عنوان:

قالب نوشته: