"آسایش هنگامی دست دهد که هر کس خود را نیک خواه همه روی زمین نماید "

هر انسانی برای هدفی هر چند کوچک یا بزرگ به این دنیا پا گذاشته که این اهداف همه وسیله ای است برای رسیدن به هدفی بزرگ تر و مهم تر می باشند که آن وحدت عالم انسانی است. برای رسیدن به این هدف باید جهانی اندیشید. چرا که کل جهان را باید به سوی وحدت و صلح وآشتی سوق داد .پس اگر شخصی در دایره ی خود بینی قرار گیرد، چگونه می تواند برای رسیدن به این هدف بزرگ تلاش کند. دنیای امروز تقریباً به این نتیجه که خود بینی باعث دور شدن از آسایش و راحتی عموم است، رسیده است. چرا که دو جنگ جهانی و قریب به نیم قرن جنگ سرد و پی آمد های آن که جنگ های منطقه ای و ناحیه ای باشد، نشان داد که بشریت برای رهایی از جنگ ها و سایر گرفتاری های خود چاره ای جز به راه نو رفتن، جهانی اندیشیدن و دیگران را برادر خود دانستن ندارد. باید حد ومرزی برای امیال و خواسته های خود قائل شد و تسلیم عدالتی جهانی گردید؛ زیرا که اگر غیر از این عمل کنیم و نیک خواه همه روی زمین نباشیم آسایش به وجود نمی آید.

          من نمي دانم

                            و همين درد مرا سخت مي آزارد

         كه چرا انسان اين دانا

                             اين پيغمبر

        در تكاپوهايش

                          - چيزي از معجزه آنسوتر-

       ره نبردست به اعجاز محبت 

                           چه دليلي دارد؟

       چه دليلي دارد 

                       كه هنوز

                                  مهرباني را نشناخته است

                                 و نمي داند در يك لبخند 

                                                                 چه شگفتي هايي پنهان است

      من بر آنم كه در اين دنيا

                                خوب بودن – به خدا- سهل ترين كار است

      و نمي دانم

                    كه چرا انسان

                                     تا اين حد

                                                 با خوبي

                                                            بيگانه است

      و همين درد مرا سخت مي آزارد.

                                                                                           "فريدون مشيري"

به نام خدای جنگ

فکر کن سال دیگر همین موقع جنگ شده باشد و فکرکن جنگ جهانی سوم را به راه انداخته باشند. هیچ تصوری از بمب اتمی ندارم و خدا می داند که در آن ذره ی کوچک تر از ذره چیست که می تواند، من، تو، او و همه ی جهان را به یک باره تکه تکه کند و  نابود نماید.  بزرگی می گفت: نمی دانیم جنگجویان، در جنگ جهانی سوم با چه  وسیله ای خواهند جنگید، ولی بی گمان در جنگ جهانی چهارم، با بیل و کلنگ مبارزه خواهند کرد.

فکرش را بکن سال دیگر به جای ترانه های خوش صبحگاهی، از رادیو، صدای آژیر خطر بشنوی. فکر کن که باز هزاران هزار سرباز، تفنگ در دست و بمب بر دوش، راهی مرزهای کشورها شوند  و صدها نفر مجروح و زخمی در آن جعبه ی جادويی، به تصوير در آیند و يا تصور کن که کشور تو به قصد کشتن بنده های پروردگار، عازم کشوری ديگر شود و همين بلا بر سر مردم نقطه ای ديگر از کره ی زمین نازل گردد و یا شاید هم در آن سر دنیا قدرتمندی با فشار دادن یک تکمه همه ی انسان ها را به کام  مرگ بفرستد؛ به همین سادگی.

جوان امروز در برابر موجي از ناامني قرار دارد . از طرفي با مدعيان اخلاق و عدالت و صلح روبروست و از طرف ديگر با جنگهاي خانمان سوز، توطئه ها ، دروغ و دزدي و ظلم و اختلاف كه آن مدعيان به وجود آورده اند. فكر مي كند اگر او هم مثل بزرگترهايش از صلح بگويد و عدالت و انصاف، همانند آنان مارك مدعي دروغين مي خورد. با ديدن تعداد زيادي از چنين مدعياني از تمام صلح جويان متنفر مي شود و معتقد مي شود كه اين سرنوشت دنياست كه به دست خود نابود شود و ازادامه راه نااميد مي شود. يكي از دلايل بدبيني جوانان به ديانت بهايي اينست كه بهاييان را همانند مدعيان مذكور مي پندارند. اما بايد ديد آيا بهاييان تنها مدعي صلح و عدالت و اخلاقند و به خاطر نااميدي از دنياي واقعي به يك سري اميدهاي واهي چشم دوخته اند يا مسئله به گونه اي ديگر است.