وقتی این مطالب را مرور کردم به فکر فرو رفتم که برای این نسل مستعد اما محروم چه باید کرد و به کدام جنبه های زندگی درونی و بیرونی آنان باید توجه نمود و چه افق هایی را باید در مقابل اذهان فعالشان قرارداد. این پرسش ها در نظرم بود تا این که در جایی دیگر خواندم که به ایران دوستان توصیه شده بود" به نیاز ها و مشکلات جوانان عزیز رسیدگی کنید و آنان را به آینده امیدوارسازید تا خود را برای خدمت به نوع بشر آماده نمایند."

بعد از تفحصی در آن نکات نومید کننده، کمی در این گفته ی برجسته اندیشیدم و از خود پرسیدم نیازها ی جوانان ایرانی چیست؟ مشکلات آنان کدام است؟ بعد متوجه شدم که اگر بشود به طریقی این نیازها را یافت و این مشکلات را شناخت، آنگاه می توان "آنان را به آینده امیدوار ساخت" مگر جوانان ایرانی هم اکنون امیدی ندارند؟ مگر آنها از آینده مایوسند؟ متوجه شدم که پی بردن به این مسئله نیز بسیار مهم است. گرچه هنوز در این اندیشه بودم که چگونه می شود به نیازها و مشکلات جوانان دست یافت و چطور ممکن است آنان را امیدوار ساخت، ذهنم متوجه دنباله ی سخن شد؛ تا جوانان "خود را برای خدمت به نوع بشرآماده نمایند". دوباره از خود سوال کردم جوانانی که به نیاز هایشان رسیدگی نشده و در گرداب مشکلات دست و پا می زنند و نور امید در دلهایشان خاموش گشته، چطور می توانند آماده ی خدمت شوند، آن هم به عالم انسانی؟ برای پاسخ دادن به این سؤالات، بسیار اندیشیدم و سرانجام به این نتیجه رسیدم که بهترین راه برای پی بردن به نیازهای نسل جوان و نیز مشکلات گریبان گیر آنان و همچنین موثرترین طریق برای امیدوار ساختن آنان، ارتباط است؛ ارتباطی صمیمانه و صادقانه، یعنی نزدیک شدن به آنان؛ دوست شدن با آنان؛ گفتگو کردن با آنان و بخصوص گوش سپردن به درد دلهای آنان. اما آیا در این مملکتی که به هرکس و هر چیز و هر شیئی به دیده ی تردید نگاه می شود، می توان گفت که گسترش دایره ی دوستی گناه است؟ می توان گفت ارتباط یافتن مشکل است؛ خرج دارد؛ ضرر دارد؛ و یا خطرناک است؟ هرچه فکر کردم دیدم نمی توانم برای این پرسشها پاسخ مثبتی بیابم. به ذخیره ی تجاربم رجوع کردم و مطمئن شدم ایجاد این ارتباط؛ بر قراری این دوستی؛ حفظ این صمیمیت؛ و توسعه ی این رفاقت، بسی آسان است و از هر کسی در هر شرایطی بر می آید و اصلا این خودِ نسل جوان است که دوستی را می طلبد، یاوری را می جوید، مشاوره را می خواهد، و تکیه گاهی امن برای بروز اندیشه ها و احساسات خود جستجو می کند. بعد، از خود پرسیدم آیا اگر به این ترتیب با نسل جوان مرتبط شویم آن شناخت و معرفت صحیح حاصل نمی شود؟ و اگر در فضایی صمیمی و صادقـانـه آنچه را در تـوان و تجربه داریم در اختیار او بگذاریم آن امید و اطمینان به دست نمی آید؟ ملاحظه کردم که باز هم نمی توانم به این سؤال ها جواب منفی بدهم.

نتیجه ی این کنکاش و تفحص در مورد نسل جوان ایرانی این شد که به راحتی ممکن است ذهن و روح آنان را از این فضای تاریک و ترس آلود و تردید آمیز حاکم بر وطنش بیرون آورد و به مصالح و منافع عالم انسانی گره زد و آنگاه است که او همچون مرغی که از قفس رهايی یافته میدانی عظیم و بی پایان برای جولان خواهد یافت؛ جایی که می تواند تمامی استعدادها و قوای خداداد خود را به کار گیرد و در مسیر ایجاد مدنیتی نوین بر سیاره ی زمین مصرف کند و همین جولان و مشارکت و مصرف است که ذهنش را تقدم و روحش را تعالی می بخشد و به زندگیش معنا و جهت عنایت می کند و برای عملی کردن این جولان و مشارکت لازم نیست بار سفر ببندد و به ممالک دیگر برود تا بتواند به عالم انسانی خدمت کند. همین جا نیز اگر او  شروع کند حقایق نوینی را که دوستانش به او می دهند به قلوب همگنان خود القاء نماید، در حقیقت دارد در همین میدان و در همین راستا حرکت و خدمت می کند.

و نتیجه ی این تفحص برای خودم این شد که فکر و فؤادم را تغییر دهم و عمل و اقدامم را تصحیح کنم و بپا خیزم تا در این مسیر مبارک به جوانان عزیز سرزمین محبوبم کمک کنم. اگر شما هم موافقید با من همراه شوید.

[1] رسول نفیسی، سایت فارسی bbc ، 14 نوامبر 2006.

[1] همان منبع.

[1] همان منبع.

[1] کاوه ی امیدوار، سایت فارسی bbc ، 20 نوامبر 2006.