چند هفته پيش از شنیدن خبری از تلویزیون بسیار متأثر شدم. گوینده اخبار می‌گفت: بر اثر عملیاتی تروریستی در دانشگاهی در یکی از ایالات آمریکا حدود 30 جوان دانشجو کشته شدند.

چنین جنایاتی در مکانی که باید در آن شاهد پرورش و رشد استعدادها و قابلیات جوانان باشیم بسیار دردآور است.

بيا با يك قلم مو / جهان را آبي وسر سبزسازيم.

به جاي بغض وكينه / بيا تا مهرباني را كمي پر رنگ سازيم.

بيا با يك مداد شمعي كوچك / به جاي خون وخونريزي  / به دريا ماهي قرمز فرستيم.

  ١٨ سال پيش من در شرکت سوئدى ولوو استخدام شدم. کار کردن در اين شرکت تجربه جالبى براى من به وجود آورده است.  اينجا هر پروژه‌اى حداقل ٢ سال طول مي‌کشد تا نهايى شود، حتى اگر ايده ساده و واضحى باشد. اين قانون اينجاست. جهانى شدن (globalization)  باعث شده است که همه ما در جستجوى نتايج فورى و آنى باشيم. و اين مشخصاً با حرکت کند سوئدي‌ها در تناقض است. آن‌ها معمولاً تعداد زيادى جلسه برگزار مي‌کنند، بحث مي‌کنند، بحث مي‌کنند، بحث مي‌کنند و خيلى به آرامى کارى را پيش مي‌برند. ولى در انتها، اين شيوه هميشه به نتايج بهترى مي‌انجامد. به عبارت ديگر:

ساعتی بود که قلم را بر دل سفید کاغذ می چرخاندم. با کلمات بازی می کردم. ولی باز نمی دانستم ازکجا وبه چه صورت زخم جوانه ها وپرستوهای کوچک زندگیمان را بنویسم. کبوترانی که باید خود را آماده می کردند تا بار سفر را برای آینده ای بهتر ودرخشانتر مهیا می کردند، ولی چه آینده ای؟ به چه امیدی؟ وقتی بالهایشان  را به هنگام پروازمی شکنند وروح وروان پاکشان را نابود می سازند، دیگر چه می شود کرد؟