فرصت خوبي به دست آوردم.  سنگ صبور،  تو فقط گوش كن؛  فقط يه گوش شنوا   مي خوام.  دلم مي خواد كه ندوني اسمم چيه و به جاي نوشتن اسمم بنويسم بي نام و نشون.

 سنگ صبورمن،  توي شهر نسبتآ بزرگي يك شهرك هست؛ توي اين شهرك يه خونه هست كه به نور ايمان روشنه. اين خونه يه زماني پر جمعيت ترين خانواده رو داشت؛  يك خانوادة 11نفري كه الان فقط 3 نفر از آن باقي مونده؛ يه زماني برو بيايي داشت؛  همه در كنار هم با خوشي زندگي مي كردن و شبها دورهم جمع مي شدن و من تنها دختر اين خانوادة 11 نفري بودم با هشت برادر كه همة اونا به جز يكي رفتن سر خونه و زندگي خودشون واون يه برادر هم دو سال پيش براثر سانحه اي وفات كردو منو تنها گذاشت با يه دنيا غم و غصه و يك پدر و مادر پير و دلشكسته؛  واقعا تنها شدم تنهاي تنها ....

داشتم با اتوبوس از سفر به شهرم بر مي گشتم، در يكي از شهرهاي بين راه پسر 24 ساله اي سوار شد و كنارم نشست. چون بيشتر مسافرين به كردي صحبت مي كردند ، از من پرسيد معلومه همه كرد هستند؛ شما كجايي هستي؟ گفتم من كرد و ترك و فارس و اهل آلاسكاو... هستم. منظورم اين بود كه فرق نمي كند و همه آدمند. گفتم شما كجايي هستي؟ گفت خانواده اش 50 سال است كه در فلان شهر استان گلستان هستند ولي اصلشان از زاهدان است. گفتم حتمأ در شهري كه سوار شدي كار مي كني؟ گفت نه. گفتم كارت چيست؟ گفت ، قاچاق. گفتم قاچاق چي؟ گفت ترياك. يك كيلو كه مي آورم ، 200 تومان برام داره . گفت كجا زندگي مي كنم ، جواب دادم . گفت من دو سال نزديك آنجا حبس بودم ، به خاطر قاچاق . گفتم خطرناك است ؛ جوانان معتاد مي شوند و از بين مي روند . گفت تقصير من نيست خودشان راضيند ؛ نكشنند! گفتم ؛ خوب هر دو مقصريد و به هم وابسته ايد و هر دو ضرر مي كنيد . تا حدي قبول كرد . گفتم چرا كار ديگري نمي كني؟ گفت اين راحته. گفتم پدرت چه كاره است؛ گفت كشاورز. گفتم خوب به پدرت كمك كن. گفت سخت است؛ من بچه آخرم. به اين وضعهم عادت كرده ام... بعدأ ضمن صحبت ادامه داد كه تا حالا جمعأ 8 سال زندان بوده."اولين بار 12 ساله بودم كه با يكي دعوا كردم؛ يك چاقو به بازوش زدم ؛ 28 روز زندان بودم و همانجا همه چيز ياد گرفتم..."

آسمان شهرم غبار آلود و آسمان دلم تيره تر از آن. چشمان دلم گريان و دستهاي نيازم لرزان؛ سحرگاهي پر آشوب پيش رو دارم . گويي مدتها از وجود خود بي خبر مانده بودم. باز ميان من و دنياي من فاصله افتاده بود و حال باز نياز به تأمل و تدبري بود. هر گاه به چنين حالتي مي رسم به خلوتگاه خود پناه مي برم.

شما به عنوان يك جوان چه مشكلاتي داريد؟

-    زندگي سخته ديگه. كار و درس و پول؛  حالا بگذريم!

-    كنكور آقا! كنكور منو ديوانه كرده. رواني شدم!

-    عشق ! عشق  بلاي جون من شده، عاشق شدم بد جوري...!

-    سربازي! نمي خواهم بروم! مگه زوره! اين بابام هم كه گير داده؛  كوتاه نميياد!

-    با خودم در تعارضم، نمي دونم براي چي دنيا اومدم، چه كار مي كنم؟  هدفم چيه؟ كلافه ام!

-    پول، پول، پول. آقا جان پول نباشه، زندگي نيست!

-    خانواده ي گرامي . كي مي شه برم از دستشون راحت بشم!

-    دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس

  كجاست دير مغان و شراب ناب كجا؟

-    ايران همه اش مشكله. تو ايران بموني، همينه ديگه! دردسره!

-    الحمد الله هيچي! كار دارم كه ندارم؛  پول دارم كه ندارم؛  زن بهم مي دن كه نمي دن؛

      دانشگاه قبول شدم كه نشدم! خدا رو شكر!

-    امنيت، آزادي، فرهنگ اجتماعي، موفقيت، پيروزي!

-    به شما چه ؟كلانتر محلي ؟ كار نداري؟  اعصاب ندارم؛  برو!

................