وقتي به مشكلات خودم و جوانهاي دوروبرم نگاه مي كنم مي بينم هر كسي يك جايي مشكل دارد: حميد بيكاراست؛  شيما نمي داند چه جوري با موضوع ازدواج روبرو بشود؛  كامران دنبال تفريح سالم و مورد علاقه اش مي گردد و سرگردان است؛ بهرام نمي تواند با دختر مورد علاقه اش ازدواج كند؛  خانواده مينا او را درك نمي كنند؛  امير ازدواج كرده اما از پس مخارج خانه و زندگي بر نمي آيد؛  آرش مي گويد با همسرم تفاهم ندارم و... اما من يك مشكلي دارم كه اگر حل بشود،  همه اينگونه مشكلات خود به خود قابل حل خواهند بود؛ مشكل من نه خاص يك فرهنگ و  نه فقط متعلق به يك طبقه اجتماعي مخصوص است؛  حتي شايد يك جورايي گفتني هم نباشد؛  بلكه فقط حس كردني است؛  يك دنيا سؤال است كه برايش هيچ جوابي ندارم.

« مشكلات مانند دست اندازهاي يك جاده اند . كمي از سرعتتان كم مي كنند ولي از جاده صاف بعد از آن، لذت خواهيد برد . زياد روي دست اندازها توقف نكنيد و به حركتتان ادامه دهيد.»وقتي مي گيم جوون، اولش چند تا حرف ناقابله؛ولي وقتي بيشتر دقت مي كنيم  و به عمق كلمه مي رسيم، تازه ميفهميم كه نه تنها چند تا حرف ساده نيست؛ بلكه دنيايي از كلمات و جملات توي اون نهفتس. اون وقته كه مي فهميم كه هر كدوم از حروف اين كلمه خودش مي تونه به تنهايي بيانگر دنيايي از ويژگي ها ، خواست ها و نيازهاي اساسي دوران جووني باشه .