انسان به عنوان اشرف مخلوقات در دایره هستی دائما به خود می بالد و می نازد، به حسن و جمال، به ثروت، به فرزند، به حسن سلیقه و علم و......... اما روی سخن با توست، با من و با همه است؛ همان من و ما وتویی که یکی از شاهکارهای خلقت به حساب می آئیم. شاهکاری که از جنس گل است و بی ارزش. اگر روح در کالبد من و ما و تو نبود، چه فرقی مابین ما و دیگرمخلوقات خداوند بود؛ خداوندی که نقشی زیبا زد و نسیم جان بخش روح خویش را در ما دمید. او گنجی مخفی بود، ما را آفرید تا شناخته شود، تا همواره تو را در کنار و حریم منزل خود بیابد و تا هر لحظه که عاشقانه او را بخواهی بیابی. او به تو به ما وبه همه نزدیک است؛ آنچه در وجودت مستور است را آشکارا می داند .

وقتی بعد از افطار می نشینی پای تلویزیون به ذهنت هم خطور نمی کند که قرار است تا چند دقیقه بعد شیطان جلوی چشمت ظاهر شود و در قالب یک انسان عادی غیب شود و تغییر قیافه دهد. البته هیچ کس منکر وجود شیطان نمی شود. چه که اگر شیطانی وجود نداشت این همه گناه بزرگ و کوچک هم رخ نمی داد، ولی نکته مهم این است که این شیطان کجاست؟ چه شکلی است؟ کی ظاهر می شود؟ و چگونه باید او را تشخیص داد؟

لحظه ای بایست! دنیا به کجا می رود ؟ این همه انسان به کدام سمت و به سوی کدامین هدف در حال دویدن هستند؟و... آیا تا حال با خود اندیشیده ای که آنچه امروزه مردم می پرستند، نجات دهنده ی آنهاست یا نه؟ آیا این همه جنگ و ستیز نهایتاً اتحاد و دوستی را به ما می دهد؟ آیا کودکان و نوجوانان امروز ما آینده درخشانی را به دفتر تاریخ هدیه می دهند؟ و آیا های دیگر که هر کدام جواب هایی دارند که فقط به اندیشه و عمل نیازمند است.