روزگاری در روستایی با تعدادی از دوستان هم سالم به کنار رودخانه ای رفتیم. جایی مناسب از آن را که کمی گود تر بود انتخاب کردیم و لباس هایمان را در آوردیم و از روی بلندی کنار گودال به درون آن شیرجه زدیم. من اندکی شنا می دانستم و  می توانستم خودم را روی آب نگهدارم. در این اثنا یکی از آن دوستان هم که هنوز در آب نیامده بود آماده شد و در گودال شیرجه رفت. لحظات اول اوضاع عادی به نظر می رسید؛ اما بعد از چند لحظه دیدم آن دوست دارد مرتب به زیر آب می رود و بیرون می آید. خیلی زود متوجه شدم که  دارد غرق می شود. کس دیگر در آب یا بیرون از آن نبود که بتواند به او کمکی کند. بناچار دل به دریا زدم و به قصد کمک به طرفش رفتم. به محض این که دستش بدنم را لمس کرد، با تمام قوا مرا گرفت و بـه زیـر آب فـرو برد تا خود ش بالا بیاید. زیر پنچه های او گیر کرده بودم و کم کم نفسم داشت تمام می شد. در ابتدا سعی کردم طاقت بیاورم، ولی بعد از لحظاتی وضعم وخیم شد و به شدت ترسیدم. با تمام نیرویی که داشتم دستهای او را کنار زدم و توانستم سرم را از داخل آب بیرون بیاورم و نفسم را تازه کنم. در این کش و واکش ها، به کنار گودال رسیده بودیم و با کمی هل دادن من و کشیدن بچه ها، توانستیم او را به کنار آب بياندازيم. دیگر رمقی نداشتم. روی زمین افتادم و او هم در کنار آب روی شن ها افتاد. حالا دیگر همه ی بچه ها متوجه ی قضایا شده بودند و به کمک شتافتند و او را به قسمت بالای گودال کشیدند و سرازیرش کردند و مقدار زیادی آب از داخل شکمش بیرون ریخت و بعد از دقایقی نفسش بالا آمد.

ایرانم، خاک خفته ات را می بویم و بر آن ارج می نهم. بر وجود نحیفت پای می نهم و قدم بر می دارم. به تو می اندیشم و به تمام روزهایی که سرافراز و سر بلند نفس می کشیدی و در پی هر دم و باز دم عالم و آدمیان را مسرور و شادمان می کردی. از کدام شهرت نام ببرم که خون عزیزانت درختان عشق و محبت آن را آبیاری نکرده باشد؟ کدام کوهت را بگویم که بزرگ مردان تاریخ بر آن گام ننهاده باشند؟ و کدامین دریا را ذکر کنم که موج های پر خروشش قدرت و قوت به خاکت نبخشیده باشد؟ جنگل هایت مظهر آزادگی و سربلندی مردمانت و صحراهایت نماد صفا و صمیمیت عزیزانت.

در میان گنبدی تار و کبود

خاکدانی جز ز خاک اندر نبود

خلق شد داری ز فضل آن خدای

تا زمینش می‌نماند بی‌ردای

بر زمین گسترده شد دشتی عظیم

رحمت و جود خداوند کریم

در زمین و آسمان جنبندگان

مرغ و مار و پشّه و درّندگان

زین نگارین کلک آن ربّ مجید

گشت نقشی، به از او ناید پدید

زنده بودن شگفتي ست، در ميان مردمانى كه همه مرده اند در عين زندگانى.
آن هايى كه از ياد برده اند اصل زندگانى را، مردمانى كه به سادگى وزش باد و به تندى يك طوفان دل مى شكنند، مهم نيست برايشان كه چه مى كنند، معناى زندگيشان در اين است ...
چنان حريصانه براى دو متر جاى بهتر و دو ريال پول بيشتر ظلم مي كنند كه گويى محتاجند و چاره اى جز اين ندارند !!