چه روزها و شبها که گشتم ، اما تو را ندیدم. با چشمان بحت زده پدرم را دیدم که خون از قلبش بیرون می پاشید و روی زمین افتاد و هرگز برنخاست، اما تو را ندیدم. مادرم را دیدم که سیاه پوش شد و دیگر هرگز آن مادرسابق نشد، اما تو را ندیدم. برادرم را دیدم که عصا زیر بغل با یک پا راه می رفت، اما تو را ندیدم. خواهرم را دیدم که ترکش در چشم راستش خورد و دیگر هرگز نگاهش را از روی زمین بلند نکرد، اما تو را ندیدم. مدرسه مان را دیدم که بمب خورد و جز چند دیوار کوتاه چیزی از آن باقی نماند، اما تو را ندیدم. همسایمان را دیدم که به اسیری برده شد و زنش در تنهایی بچه زایید، اما تو را ندیدم. معلم مدرسه مان را دیدم که اونیفورم پوشید و تفنگ به دست گرفت، اما تو را ندیدم. تانک های بزرگی را دیدم که در خیابان ها حرکت می کردند و هواپیماهایی را دیدم که در آسمان پرواز می کردند، اما تو را ندیدم. نقل تصوير از:http://nojavanan.bloghaa.com

نمی دانم کجایی اما من همه جا را دنبالت می گردم. در کتاب های کتابخانه خاله جان، در سریال های تلویزیون، در حرف های مردم و در نوشته های روی دیوارها. اما تو نیستی. باید جاهای دیگری را هم بگردم. مادر خیلی تشویقم می کند و می گوید بالاخره تو را پیدا می کنم اما خودش هم نمی داند تو کجایی. برادرم هم منتظر است. همه منتظرند تا من تو را پیدا کنم. برای همین من خیلی تلاش می کنم. نمی خواهم ناامیدشان کنم. حالا هم کمی خسته شدم. برای همین نشستم و برایت نامه نوشتم. بعد می دهم به خواهرم تا ببرد پست خانه و بفرستد برای تو. صاحب پست خانه پسر جوانی است که به خواهرم می گوید صورت زیبایی دارد. برای همین خواهرم زیاد به پست خانه می رود. فکر کنم آن پسر جوان آدرس تو را داشته باشد. باید به خواهرم بگویم نشانی تو را از او بگیرد.