|
روی یکی از بـازوهـای کهکشـان راه شیـری یک نقطـه ی کـوچک نـورانی می بینـم که خورشید منظومه ی ما است. می پرسید چگونه چنین چیزی ممکن است؟
می گویم این تصویری است که به دور دست رفته ترین دستگاه ساخت ذهن و دست بشر خاکی، گرفته و ارسال کرده است؛ شیئ مصنوعی که چند سال قبل، به سوی فضا فرستاده شد و اکنون با عبور از محدوده ی منظومه شمسی، همچنان در فضاهای دور دست، به پیش می رود و آخرین علامات گرفته شده از کیهان بی کران را به پایگاه زمینی خود ارسال می دارد. آری، این شئی کوچک پرنده که از عرصه ی زمینیان پای به سموات بی پایان نهاده و می رود تا روزی در تاریکی اعماق آسمان ها گم شود، چنین تصویری را از محل منظومه ما گرفته، بر واپسین حامل های الکترومغناطیسی سوار کرده و برای بشریت ارسال نموده است
و من یک انسان زمینی، اکنون از ملیون ها ملیون کیلومتر آن سوتر، به خورشیدمان می نگرم و آنرا نقطه ای روشن در انتهای یکی از باروهای کشیده ی کهکشانمان می بینم. باور کردنی نیست، امّا حقیقت دارد. من به راستی از ملیون ها ملیون کیلومتر دور تر، به خورشیدمان نگاه می کنم. انگار معجزه ای رخ داده است. آخر افق دید من کجا و رؤیت خورشیدمان از این فاصله حیرت زا کجا؟ آری به واقع معجزه ای رخ داده است؛ و آن اعجاز روح انسان زمینی است.
و من در این صحنه ی شگفتی زای، یک تضاد هول انگیز می بینم؛ تضادی مهیب که از یک سو ذهنم را زبونی می دهد و از سویی دیگر، جانم را جولان می بخشد.
از یک جهت می بینـم خـورشیـد خـروشان، این محـور مقتـدر منظومه، که زمین ما جزء کوچکی از آن است؛ خود بگونه ی نقطه ای نورانی در میان هزاران نقطه ی نورانی دیگر گم گشته؛ آن هم از فاصله ای که هنوز درجوار مرزهای منظومه محسوب است. حال تصور کنید اگر از آن سوی کهکشان که 200 ملیارد سال نوری با ما فاصله دارد به این گوشه ی دور افتاده ی آن بنگریم چه خواهیم دید؛ و این در حالی است که ملیاردها کهکشان در فضای بی کران موجود است. الله اکبر. آری، در واقع، ما، روی یک نقطه ی مفقود زندگی می کنیم؛ حال خودمان از لحاظ جسمانی چه محسوبیم نمی دانم؛ و در این جا است که احساس ضعف وذلت بر وجودم مستولی می گردد و باز هم تشدید می شود، هنگامی که می بینم ما آدمیان، در این نقطه ی مفقوده، هنوز حاضر نیستیم به زبونی ذهن خود در مقابل شکوه آفرینش اذعان کنیم و در برابر جلوه های مشیت خالق هستی سر تسلیم فرود آوریم. و از این موضع عنصری است که وقتی از این فاصله، به زیستگاه خود می نگرم، خود را تنها و بی پناه حس می کنم و محزون و مأیوس می گردم.
اما از جهت دیگر چه می بینم؟ می بینم کـه انسان کوچک خاک زی، صاحب چنان روح پر قدرتی است که می تواند محصول اراده ی خود را به ملیون ها کیلومتر آن سو تر، در فضای لایتناهی سیّار سازد و بعد، از آن فاصله ی رعب آور به زیستگاه مفقود خود بنگرد؛ به خورشید زیبای خود نظر دوزد و به منزلگاه نخستین خود بیندیشد. آری آنچه در آن فضاهای ناشناخته همچنان می پوید و به پیش می رود، در واقع، جلوه ای از شگفتی های نهفته در روح آدمی است؛ همان انسان ذره گونه بر روی منظومه ای مفقود؛ که اکنون چشمی شده رو به سوی منزلگاه نخستینش و از آن، به خود می نگرد؛ و آینه ای گشته به سمت زیستگاه اولینش و در آن، قوای مکنونه ی خود را مشاهده می کند. و از این قلّه ی روحانی است کـه وقتی از ایـن فاصله، بـه خورشید خـود می نگرم، خود را نیرومند و خلاق مشاهده می کنم و شادمان و پر امید می شوم.
آری هرچند جسم خودم که هیچ، پیکر منظومه ام نیز بسی کوچک است و حقیر؛ اما روحم که عطیّه ی الهی و هدیّه ی ربانی است بسی بزرگ است و عظیم. حال در نظر آرید که اگر این روح پر شکوه با روح بی پایان خداوند هستی که در مظاهر قدسیش جلوه گر است، در آمیزد، چه خواهد شد، و چه خواهد دید؟ اما می دانیم و می بینیم که روح بی کران خداوند عالم، هم اکنون در کالبد نماینده ی عظیم الشأنش جلوه و جریان یافته و قدرت بی پایان و رحمت بی کران به ارواح آدمیان بخشیده؛ و همینگاه است که روحم بیشتر از پیش قدرت می گیرد و جانم بهتر از قبل اطمینان می یابد که در پرتو فوران نار الهی، همین انسان ذره گونه ای که در محیط منظومه ای مفقود می زید؛ به مدد الهامات و امدادات خدایی، از درون این محدوده ی تاریک متولد خواهد شد و از داخل این هسته ی تنگ سر بر خواهد کشید و بر اساس محبت و عدالتی بدیع، مدنیتی بنیان خواهد نهاد که دیگر نه از روزنه ی یک پرنده ی کوچک سرگردان، بکله در آینه ی فضا پیمـاهـایی بی نشـان، که تا آنسوی کهکشان را طی خواهند کرد، به سیاره ی زمین، نظر خواهد دوخت و علی رغم فاصله های فوق تصور، زادگاه دیرینش، سیاره ی زیبای زمین را به وضوح تماشا خواهد کرد و قلبش به یاد و محبت آن به طپش خواهد آمد و از اعماق جان، در ستایش شکوه و عظمت ایمان به خداوند یگانه، و معجزات ظهوری جاودانه، سرود ستایش سر خواهد داد.
.
|
.gif)
