|
وقتي كودكي بينوا را مي بينيم كه در سرماي زمستان و گرماي تابستان براي پول ناچيزي دست به دامان افرادي مي شود كه از كنارش مي گذرند، وقتي به فوق ليسانسه اي بر مي خوريم كه بيكار است، وقتي فساد اخلاقي قشر جوان و نوجوان را مي بينيم،و... آهي مي كشيم و از عقب ماندگي جامعه مان سخني مي رانيم ،آنگاه راه خود را گرفته و مي رويم. امّا آيا هيچ به خود گفته ايم چه كسي بايد با اين فساد و عقب ماندگي مبارزه كند؟ اگر ما به فكر ايران عزيزمان نباشيم، چه كسي مي تواند ويا حق دارد، ايران را آباد كند؟جهان از حرف خسته شده و محتاج عمل است.
وقتي كودكي بينوا را مي بينيم كه در سرماي زمستان و گرماي تابستان براي پول ناچيزي دست به دامان افرادي مي شود كه از كنارش مي گذرند، وقتي به فوق ليسانسه اي بر مي خوريم كه بيكار است، وقتي فساد اخلاقي قشر جوان و نوجوان را مي بينيم،و... آهي مي كشيم و از عقب ماندگي جامعه مان سخني مي رانيم ،آنگاه راه خود را گرفته و مي رويم. امّا آيا هيچ به خود گفته ايم چه كسي بايد با اين فساد و عقب ماندگي مبارزه كند؟ اگر ما به فكر ايران عزيزمان نباشيم، چه كسي مي تواند ويا حق دارد، ايران را آباد كند؟جهان از حرف خسته شده و محتاج عمل است. كم نيستند كساني كه يكجا نشسته اند و مدام انتقاد مي كنند و توقّع دارند ديگران به فكر اصلاح باشند و تمام مشكلات را حل كنند. آيا به راستي چنين تفكّري جامعهء ما را آباد خواهد ساخت، جامعه اي كه از تك تك ما تشكيل شده است؟ بارها شنيده وخوانده ايم كه هر سيستم، عبارت از مجموعه اعضاي متّحدي است كه براي رسيدن به هدف يكساني تلاش مي كنند و اگر يكي از اجزاي مجموعه به وظيفهءخود بدرستي عمل نكند كل مجموعه از رسيدن به هدف باز مي ماند . با اين وجود چطور مي توان انتظار داشت جامعه اي بدون تلاش اعضايش پيشرفت كند و اصلاح شود ؟ تا كي مي خواهيم علّت در جا زدن و پس رفت خود را در استعمار بيگانگان و توطئهءآنان جستجو كنيم؟ مگر ما فرزندان همان پدران نيستيم كه در علم و فرهنگ و ادب وشيوهء حكومت وكشورداري، سر دفتر عالميان بودند؟ پدراني كه به خاطر عقل و هوش خداداد زبانزد خاص و عام بودند؟ مگر ايران عزيز در معادن و منابع طبيعي چه چيزي كم از كشورها ي پيشرفته دارد؟ آيا ما در ايراني زندگي نمي كنيم كه به سازگاري و تنوّع آب و هوايي مشهور است؟ پس چه چيز سبب شده ميراث تمدّن با شكوه پيشينيان خود را فراموش كنيم و خودمان و كشورمان را تا حدي خوار و ضعيف تصوّر كنيم كه خود را بازيچهء بيگانگان بدانيم و با اين سخن خود را قانع كنيم كه بيگانگان هر چه خواسته اند با ما كر ده اند؟ تنها جوابي كه به اين سؤال مي توان داد، طرز تفكّر راحت طلب و فرافكني است كه بر فرهنگ ما چنبره زده و تا به فكر اصلاح آن نيفتيم سايه اش را از سرمان كم نخواهد كرد. بدون اصلاح اين طرز تفكّر هيچ كوششي در راه احياي شكوه از دست رفته ء ايران عزيز راه به جايي نخواهد برد. تا ما اجازه ندهيم ، هيچ عامل بيگانه و آشنايي نميتواند جلوي پيشرفت ما را بگيرد. مشكل از خود ماست. اگر نگاهي به جوامع پيشرفته اندازيم، با افرادي روبرو مي شويم كه همّت كرده اند و از خود شروع كرده اند؛ از مشكلات استقبال كرده اند و براي پيشرفت، هر سختي اي را تحمّل كرده اند. بدون تعصّب از علم و فرهنگ ديگر جوامع بهره برده اند و خوبي هاي فرهنگ خود را بهبود بخشيده اند. اتّحاد، ارزشي است كه بدون آن هيچ كاري پيش نمي رود. گذشت و محبّت براي مقابله با مشكلات و كاستي ها، از نان شب هم واجب تر است. درستي و راستي، مسئوليت پذيري و تمام فضيلتهاي اخلاقي كه ميراث تاريخ بشري است و انبياي الهي از جهان جاوداني به ما هديه داده اند، همه از صفاتي است كه فرد علاقه مند به آيندهء مملكتش بايد در خود پرورش دهد. اگر مي خواهيم ايران عزيز شكوه گذشته اش را باز به دست آورد، بايد پيش از هر تلاش ديگري، از خودمان شروع كنيم. بايد همّت كنيم، غيرت كنيم و عزّت نفس خود را بدست آوريم ؛ كسالت و بطالت را با مقاصد بلند جايگزين سازيم، نفع شخصي و حرص را كنار بگذاريم و تقوي و خيرخواهي عمومي را كه عين منفعت است، در خود پرورش دهيم، از تقليد بي چون و چرا و از خود بيگانگي و دگر شيفتگي بكاهيم و بر جذب علوم و فضائل سايرين در عين حفظ اصالت خود، بيفزاييم. در يك كلام، نصايح خداوندي را كه دوست حقيقي ماست و براي خوشبختي ما مربيان آسماني را فرستاده ومي فرستد، بجوئيم و عمل نماييم.
|
