ستاره ها دوباره متولد می شوند

به مجرد سرنگونی رژيم شاهنشاهی و به دنبال آن استقرار حکومت اسلامی در ايران، اوضاع موسيقی در کشور تغييراتی بنيادی را شاهد بود.

در ابتدا، روحيه پيروزمندی روزهای پس از انقلاب، خود را در قالب موسيقی به نمايش گذاشت و سرود هايی همچون "خمينی ای امام" و "ايران ايران" از راديو وتلويزيون شنيده شد. اما پس از آن،شرايط خاص اجتماعی سالهای ابتدايی شکل گيری جمهوری اسلامی ايران، محدوديت شديد موسيقی را در پی داشت.

از سوی ديگر به دنبال جو به وجود آمده در ايران، ستارگان موسيقی پيش از انقلاب که ديگر جايی برای فعاليت خود در داخل کشور نمی ديدند،دست به هجرتی خودخواسته زدند و يکی پس از ديگری به کشورهای خارجی خصوصا امريکا سفر کردند.

چندی نگذشت که ايران درگير جنگ با عراق شد و اين جنگ بر روند همه جريانات داخلی از جمله موسيقی تاثيری شگرف بر جا گذاشت؛ روحيه حماسی مردم ايران و شرايط خاص جنگ، موسيقی حماسی می طلبيد و اين چنين شد که ريتم "مارش" بر موسيقی ايرانی سايه گسترانيد.

در همان سالها به جز فعاليت های جسته و گريخته دست اندرکاران موسيقی سنتی، چهره هايی چون صادق آهنگران برای مدتی بر قله موسيقی ايران ايستادند و سرودهای حماسی تقريبا به تنها انتخاب مردم در زمينه موسيقی بدل گشتند.

در سالهای پايانی جنگ، آخرين بازماندگان موسيقی پيش از انقلاب نظير ليلا فروهر و شهبال شب پره نيز از ايران خارج شدند و به جمع رقيبان و رفيقان خود در لس آنجلس پيوستند تا شايد بتوانند با استفاده از خلا وجود موسيقی پاپ در ايران، بخشی هرچند اندک از محبوبيت خود را بازيابند.

در سال ۱۳۶۷ جنگ ايران و عراق به پايان رسيد ولی تا مدت ها بعد، موسيقی جنگ تاثير خود را بر موسيقی ايران حفظ کرد و مردم ايران تنها شنونده سرودهايی با تم حماسی و بعضا قطعاتی سنتی بودند.

تا سالها بعد، موسيقی سنتی در بازار نه چندان رسمی موسيقی ايران،خود را بی رقيب و يکه تاز می ديد و اين روند تا سالهای پايانی رياست جمهوری هاشمی رفسنجانی ادامه داشت تا اينکه در سال ۱۳۷۵ خوانندگانی چون عباس بهادری،مهرداد کاظمی،حسن همايونفال و بيژن خاوری بنيانگذاران موسيقی پاپ در ايران پس از انقلاب شدند.

درست يک سال بعد و پس از روی کار آمدن سيد محمد خاتمی در سال ۱۳۷۶، موسيقی ايران چه در بخش سنتی و چه در بخش پاپ رشد چشمگيری را آغاز کرد.

در همان سال بازار رسمی موسيقی در ايران به راه افتاد و به موازات آن پخش ترانه هايی "ناز انگشتای بارون" با صدای خشايار اعتمادی و با شعری از احمد شاملو و "وقف پرندده ها" باصدای قاسم افشار از صداوسيمای جمهوری اسلامی ايران، ولوله ای در بين مردم به پا کرد.

از سوی ديگر، در همان سال و در وزارت ارشاد دوران وزارت عطاالله مهاجرانی،برای نخستين بار پس از پيروزی انقلاب، مجوز آلبوم های پاپ صادر شد و "دلشوره" با صدای خشايار اعتمادی، "مسافر" باصدای شادمهر عقيلی و "حسرت" با صدای محمد اصفهانی به بازار آمد و در رقابتی تنگاتنگ با آثار سنتی پرفروش همچون آلبوم "نيلوفرانه" با صدای عليرضا افتخاری قرارگرفت.

پس از گذشت مدت زمان کوتاهی، آلبوم هايی از اميرکريمی،حميدغلامعلی، حسين زمان،ناصر عبداللهی و عليرضا عصار نيز روانه بازار شد تا موج نوی موسيقی پاپ ايران وجود خود را به اثبات برساند.

و اما با وجود اعتراضات گاه و بی گاه اساتيد موسيقی سنتی ايران، موسيقی پاپ به رشد خود ادامه داد و توانست جايگاه خود را در ميان ايرانيان به دست آورد و آرام آرام موسيقی لس آنجلسی را کنار بزند.

در سال ۱۳۷۹، نخستين گروه منسجم ايرانی در عرصه پاپ پا به ميدان گذاشت. گروه آريان با اينکه به زعم برخی از کارشناسان از موسيقی عميقی بهره نمی برد، خيلی زود توانست به موفقيت برسد، چنانکه پس از گذشت مدتی کوتاه،گروه های بسياری با الگوبرداری از آن آغاز به کار کردند.

از سويی در کنار موسيقی پاپ،بدون شک جشنواره موسيقی راک زيرزمينی (UMC) در سال ۱۳۸۱ را بايد مهمترين اتفاق در زمينه موسيقی راک پس از انقلاب در ايران دانست تا موسيقی ايرانی به سنتی و پاپ ختم نشود.

اکنون ۲۵سال از بهمن ۵۷ می گذرد و جوانان بسياری نه تنها در موسيقی سنتی و پاپ، بلکه در راک، کانتری، بلوز،جاز و ... خود را شايسته ستاره شدن می بينند؛ ستاره هايی که دوباره متولد می شوند.