|
نوشته شده توسط س-س
|
|
پنجشنبه, 24 تیر 1389 06:48 |
|
تعداد بازدید :5560 |
 هنگامي كه براي آبياري درختان باغچه ي منزل بيرون مي روم تا آب زلال جاري از شلنگ را نثار آن ها كنم، در سايه ي چند درخت متوسّط، به تماشاي جريان ضعيف حاصل مي نشينم و به پيشاني پيشرونده ي آن نظر مي دوزم؛ آنجا كه ملكول هاي نخستين آب با ذرات تشنه ي خاك تماس مي گيرند. مشاهده ي چنين منظره اي اگر چه هنگام آبياري دهقان، در جويبارهاي باغستان و نيز در وقت جريان باران در مسيل ها و رودخانه هاي بيابان نيز ممكن است؛ اما در محدوده ي باغچه ي خانه حلاوتي ديگر دارد و خيلي راحت و آسان محقق مي شود. اين حالت و حركت جذّاب كه اغلب هم از ديدگان پنهان مي ماند، در حدّ خود، اسرار و خواصّي نهان دارد كه پرداختن به آن ها چندان هم بي فايده نيست.
وقتي به پيشاني پيش رونده ي جريان ضعيف آب شلنگ در بستر جويبارهاي كوچك باغچه ي منزل مي انديشم، چندين خاصيت برجسته در آن مي بينم. اوّل اين كه نخستين ملكول هاي شتابنده، فوري و فداكارانه، جذب ذرّات تشنه ي خاك مي شوند و بستر را مهيّا مي سازند تا ملكول هاي بعدي آسان تر حركت كنند و بعد ملكول هاي آتي بالايي، روي آن ها بلغزند و به اين ترتيب جريان زيبا و زندگي بخش آب برقرار گردد. دوّم اين كه ملكول هاي پيشتاز كه جبهه ي پيش رونده ي آب را شكل مي دهند از هيچ شيئي يـا حشره اي يـا وضعيتي هراسي ندارنـد؛ اگـر بستر جريان حاوي حفره هاي عميق باشد، بي مُحابا در آن ها مي لغزند؛ اگر اين حفره ها مأواي حشرات موذي باشد، بي هراس به داخل آن ها مي روند؛ اگر روزنه ها تنگ و تاريك باشد بي توجّه به درون آن ها مي تازند؛ اگر بستر حركت پر از خار و خاشاك باشد، از لابلاي آن ها مي خزند و به پيش مي روند؛ و حتي اگر مانعي بر سر راهشان ظاهر شود و حركت اوّليه را باز دارد، دورهم جمع مي شوند، به هم مي پيوندند و آنقدر نيرو و توان توليد مي كنند تا روزنه اي باز نمايند و مانع را دور بزنند و به راه خود ادامه دهند. سوّم اين كه اين ملكول هاي آب جاري روح زندگيند؛ بي چشم داشتي، مايه ي حيات را براي همه ي موجودات به ارمغان مي برند و بي ادّعايي، عصاره ي زندگي را به همه ي كاينات تقديم مي كنند. چهارم اين كه جبهه ي پيش رونده ي آب، به ظاهر ضعيف و نحيف و ناچيز مي نمايد؛ آن قدر كه تصوّر وصولش به مقصد صعب است؛ امّا حمايت و پشتيباني ملكول هاي جاري بعدي به تدريج آن را قوّت مي بخشد و نيروي ناشي از همبستگي قطرات آتي آن را به پيش مي برد؛ به گونه اي كه در هر لحظه، خط تماس ملكول هاي اوّليه با ذرات تشنه جا به جا مي گردد و خطوط تماس قبلي با جريان هاي قدرتمندتري پوشش داده مي شود. نشسته در كنار جريان ضعيف پيشاني پيش تاز آب، باز هم بيشتر مي انديشم و به نظرم مي رسد كه حركت جامعه ي نوبنياد بهايي نيز مانند همين حركت پيش رونده ي آب جاري است. در اينجا نيز اوّل اين كه مردان و زناني جان بركف، كه به عنوان سلول هاي پيش تاز اوّليه ي جامعه ي جديد، نقش تماس نخستين را با آحاد جامعه ي انساني دارند، خود را فدا مي كنند و به ميدان قرباني مي شتابند تا كساني ديگر بر بستر فـداكاري آنـان گام بردارند و مُتّكي به روح جانبازي آنان حركت كنند؛ سپس گروه ها و توده هاي بيشتري، مبتني بر قيام و اقدام اينان، به خيل مؤمنان مي پيوندند و جريان بزرگ خلق بديع را مي آفرينند. دوّم اين كه اين پيشتازان و فدائيان از هيچ چيز و هيچ كس واهمه اي ندارند و مصمّم و مقتدر به پيش مي تازند؛ از هر گذرگاه رعب آوري عبور مي نمايند و در هر ظلمت سراي ظلم آلودي وارد مي شوند؛ شجاعانه، با هر مُعاند متكبّري مقابل مي گردند و دليرانه، با هر مخالف مُبغضي در مي آميزند؛ هيچ تهمت و افترايي از تبعيت مرجع عظيم خود بازشان نمي دارد و هيچ ظلم و جفايي از تماشاي منظر منيع خويش منعشان نمي كند؛ بخصوص با قدرت و توان حاصل از اتحاد و همبستگيشان، هر مانعي را دور مي زنند و بي باك و بي ترديد، در جهت هدف بلند و مقصد ارجمند خود گام بر مي دارند. سوّم اين كه اين پيش تازان كه مناديان ظهور بديع الهيند و پرچمداران خلق بديع روحاني، بي چشم داشتي، روح ايماني را براي هر كسي به ارمغان مي برند و بي ادّعايي، تعاليم الهي را به هر نفسي تقديم مي كنند؛ مي كوشند و مي جوشند تا حقايق بديعه ي مُنزَله را به خلق روزگار هديه كنند و تلاش مي نمايند و تقلا مي كنند تا الطاف عظيمه ي فائضه را به اهل هر ديار تقديم نمايند. چهارم اين كه حركت اوليه ي آنان به ظاهر ضعيف و نحيف مي نمايد، تا جايي كه كوته نظران و متكبّران، بي خردانه، آن را به سُخريه مي گيرند و آرزوي عدمش را در دل مي پرورند؛ امّا از اين قانون بديع و حقيقت منيع غافلند كه افواج آتي مؤمنان پشتيبان پيش تازان است و توده هاي بزرگ آيندگان توان افزاي حركت آنان؛ فرايندي كه طيّ آن، جبهه ي پيش رونده ي جامعه ي بديع همچنان پويا و زبان زندگي بخش پيروان امر جديد همچنان گويا باقي خواهد ماند. و عاقبت اين كه هرگاه جسم انسان از زلال چشمه ساران بي نياز تواند گشت، از جمال مظهر رحمان نيز بي نياز تواند شد؛ و هر وقت جامعه ي بشري به جريان جويباران طبيعي پشت تواند كرد، از فوران تعاليم الهي نيز روي تواند گرداند.
|
.gif)
