به جهان سیر نمودم همه عمر

خوب و بدش را چشیدم در همه عمر

گفتند و گفتیم نیست جای ما

رفتند و می روند اهل آن

یکی گفت چو بمیری، دیگر عدم است

نیست حسابی ، نیست خدایی

پس دنیا را داشته باش تا می توانی

دیگری گفت مرگ عذاب است

پس از دنیا لذت ببر تا می توانی

با خود گفتم

تا كی در بحر غفلت خواهی بود

مگر نمی دانی كه در این عالم دلداری هست

تا كی خود را از دیدارش محروم می كنی

توشه برداشتم غذای راه و چمدانی پر از وسایل

تا به دنبال یار روم

به صحرا گذر كردم

از كوه ها گذشتم

دریاها را پشت سر گذاشتم

اما نبود خبری از دوست

اندك اندك خسته شدم

با خود گفتم اگر یار مرا نخواهد چه ؟!!

اگر لایقش نباشم چه !!!

اگر مرا می خواست نشانی می داد

در همین حال بودم كه ندا آمد

نمي دونم مقاله قبلي من با عنوان "نور رو پیدا کردید" رو تا چه حد خونديد. ولي اگه يادتون باشه در اون مقاله از نوري صحبت كرديم كه در سينه ما جاداره و راهنما و اميد ما در لحظات سختي و دشواريه و انتهاي اون مقاله پرسشي رو مطرح كرده بودم كه جوابش رو به خودتون واگذار كرده بودم:

“این منبع چیه که بعضی ها دارن، بعضی ها پیدا کردن، بعضی ها دنبالشن و بعضی ها هنوز به فکرش نیافتادن؟”

تقدیم به روح بزرگ پدرم، وجود صبور مادرم و دوست عزیزی که با تشویقهایش انگیزه ی نوشتن این متن را در من ایجاد کرد ... انشایت را بخوان. نوبت توست. سرم بلند کردم. با من بود؟ نگاهش کردم. آری. با نگاهش فهماند که نوبت من است. و اینک منم که باید از درد های دلم بگویم. از حرفایی که مدتهاست بغضش گلویم را می فشارد.